|
|
| صفحه اول/ |
آغاز مانورهای انتخابات 2019 افغانستان
/29.10.2018
نویسنده: آنیتا احمدی
شخصیت‌ها و جریان‌های سیاسی افغانستان، مذاکرات‌شان را برای حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری 2019 آغاز کرده‌اند. مطابق تقویم کمیسیون انتخابات، تا کمتر از یک ماه نامزدان انتخابات ریاست‌جمهوری باید ثبت نام کنند.
رهبران جمعیت، جنبش و وحدت، برای دو روز متوالی پشت درهای بسته دربارۀ انتخابات ریاست جمهوری به گفت‌وگو پرداختند. سران احزاب سه‌گانه توافق کرده‌اند که نامزد مشترکی را معرفی خواهند کرد. البته منابع می‌گویند که تا هنوز روی نامزد مشترک توافق صورت نگرفته است. با این حال ناظران به این باور اند که اگر سران ائتلاف در مورد یک نامزد بیرون از این بلوک سیاسی بتوافق برسند سه جریان سیاسی با موضع قویتر وارد انتخابات خواهد شد.
هر سه جریان سیاسی تلاش دارند که در مذاکرات‌شان بیشترین امتیاز را به دست آورند. جمعیت اسلامی، سه دوره نامزد مستقل در انتخابات ریاست‌جمهوری داشته است. برخی رهبران این جریان تلاش دارند که سنت تاریخی را حفظ کنند و باردیگر در انتخابات نامزد معرفی کنند. برخی از سران جمعیت با اشاره به انتخابات 2009 و 2014 ریاست‌جمهوری، خواهان مشارکت در قدرت و به دست‌آوردن پست معاونیت نخست ریاست‌جمهوری هستند. در این میان، جمعیت با چالش بزرگِ چند دسته‌گی و تشتت روبروست. هر یک از سران جمعیت اسلامی، خویشتن را مستحق رسیدن به کرسی دولتی و قدرت می‌دانند و تلاش می‌ورزند مانع دیگری شوند. جمعیت اسلامی فاقد رهبری یک‌پارچه، منسجم و واحد است. به همین دلیل، دشوار است سران جمعیت اسلامی، روی معرفی نامزدی واحد به انتخابات ریاست‌جمهوری و گزینش چهره‌یی به معاونیت سایر نامزدان به توافق برسند.
از سوی دیگر، جنبش ملی که دارای رهبری واحد و یک‌دست است، در انتخابات ریاست‌جمهوری 2014 توانست کرسی معاونیت نخست ریاست‌جمهوری را به دست آورد. به ازبیک‌ها که به لحاظ نفوس و جایگاه اجتماعی در ردۀ چهارم قرار دارند، به دست آوردن کرسی معاونیت ریاست‌جمهوری یک دست‌آورد تاریخی بود. این حزب سیاسی که دارای پایگاه اجتماعی قابل توجه است، در انتخابات 2019 تلاش خواهد ورزید جایگاه خویش را در مناسبات قدرت تحکیم ببخشد و امتیازات بیشتری را به دست آورد.
شاخۀ حزب وحدت به رهبری محمد محقق نیز از شکست‌های متوالی در سه دوره انتخابات درس گرفته است. رهبری این حزب در پانزده سال گذشته حتا در معاونیت دوم ریاست اجرایی، نقش اپوزیسیون را بازی کرده. آنان تلاش خواهند ورزید در حکومت آینده «پوزیسیون» باشند تا اپوزیسیون!
هر سه جریان سیاسی با واقع‌گرایایی تمام در تلاش پیشکش کردن یک گزینۀ شایسته به مقام ریاست‌جمهوری هستند. با این حال، در نشست‌های گذشته نتوانسته‌اند روی مهرۀ مشخص به توافق برسند. برخی سران ائتلاف بزرگ از سه چهرۀ پشتون‌تبار (عمر داوودزی، زلمی رسول و حنیف اتمر) به عنوان گزینه‌های اصلح به انتخابات ریاست‌جمهوری یاد کرده‌اند. اما مهره‌های اصلی جمعیت اسلامی با قاطعیت با این گزینه‌ها مخالفت ورزیده‌اند. آنان خصومت دیرینه با حنیف اتمر دارند. اتمر عضو سابق حزب دموکراتیک خلق بوده و پایش را در نبرد با مجاهدین از دست داده است. احزاب سه‌گانه در هر اتفاق بدی، پای اتمر را دخیل می‌دانستند و یک سال پیش پس از وقوع حادثه‌یی در کابل، خواهان برکناری او از کرسی مشاوریت امنیت ملی شدند.
سران ائتلاف بزرگ، عمر داوودزی را هم گزینۀ مناسب نمی‌داند. داوودزی سابقۀ عضویت در حزب اسلامی گلبدین حکمتیار را دارد و از نفوذ چندانی در میان پشتون‌ها برخوردار نیست.
زلمی رسول، وزیر خارجۀ حکومت حامد کرزی، چهره‌یی ساکت، کم‌مدعا و به شدت محافظه‌کار است. او متعلق به بارکزایی‌های کندهار است و به لحاظ فرهنگی تاجیک کابلی حساب می‌شود. زلمی رسول در انتخابات 2014 نیز نامزد بود؛ اما نتوانست اعتماد مردم و جریان‌های سیاسی را به دست آورد. ناظران، زلمی رسول را فاقد کاریزمای لازم برای به دست‌آوردن کرسی ریاست جمهوری می‌دانند.
اما احزاب سه‌گانه روی این‌که از محمد اشرف غنی در انتخابات حمایت نکنند، متفق‌القول هستند. غنی در چهار سال و اندی قدرتش، از هیچ تلاشی برای آسیب‌رساندن به احزاب جهادی و سیاسی دریغ نکرده است.
رییس‌جمهور غنی که دیگر جایی در میان سایر اقوام برای خودش نمی‌بیند، تمام توانش را برای بسیج‌سازی پشتون‌ها آغاز کرده است. او سفرهای زودهنگام انتخاباتی‌اش را به ولایات آغاز کرده است. در روزهای پسین، به هلمند، کندهار، بادغیس، هرات، پکتیا، پروان، بامیان، کاپیسا و بلخ رفته است. غنی در این سفرها تلاش ورزید که خود را چهرۀ ریفورمست و ترقی‌خواه معرفی کند. برای همین، در سفرهای ولایتی پروژه‌های عمرانی را برای چندمین بار افتتاح کرد و وعده‌های تازه به مردم داد. غنی باری گفت که دیگر اهمیتی به احزاب جهادی قایل نیست. زیرا، او حمایت جوانان را که اکثریت نفوس جامعه را تشکیل می‌دهند، با خود دارد.
با این حال، مهمترین پشتوانۀ غنی در انتخابات پیش رو، کمیسیون انتخابات افغانستان است. این کمیسیون در انتخابات پارلمانی هم ثابت کرد که آزادی عمل ندارد و مطابق فرمان ارگ ریاست جمهوری رفتار می‌کند.
در سوی دیگر، عبدالله عبدالله، رییس اجرایی حکومت متمایل است که باردیگر شانس خویش را برای احراز کرسی ریاست جمهوری بیازماید. اما عبدالله دیگر متحدان سیاسی خویش را با خود ندارد. عبدالله عبدالله در تلاش است که دوستان سابقش را متقاعد سازد که باردیگر به او اعتماد کنند. عبدالله عبدالله می‌پندارد که در حوزۀ جبهۀ متحد سابق تنها چهره‌یی است که می‌تواند اعتماد جامعۀ جهانی را به دست آورد. او که در دو دوره انتخابات به دلیل مخالفت واشنگتن، لندن، اسلام‌آباد و انقره از دست یابی به کرسی ریاست‌جمهوری باز ماند، در چهار سال تمام توانش را به کار بست تا به امریکا و کشورهای غربی ثابت سازد که متحد قابل اعتماد و ثابت قدم است. عبدالله عبدالله متهم بود که مهره‌یی وابسته به کشورهای منطقه از جمله ایران و روسیه است. اما او در چهار سال پسین از آزمون امریکایی‌ها موفقانه به درآمد!
روی هم رفته، میدان انتخابات ریاست‌جمهوری پیش رو بسیار پیچیده است. زیرا، به قول یکی از سران سیاسی، افغانستان در پانزده سال گذشته هرگز به لحاظ سیاسی تا این اندازه متشتت و چند پارچه نبوده است. این چند دستگی و هرج و مرج ناشی از سیاست‌هایی است که اشرف غنی اعمال کرده است.
کمتر از پنج ماه به انتخابات ریاست‌جمهوری فرصت باقی مانده است. اما کمیسیون‌های انتخاباتی تا‌‌کنون نتیجۀ انتخابات پارلمانی را اعلام نکرده‌اند. قرار بود در 20 عقرب نتیجۀ انتخابات اعلام شود، اما کمیسیون گفت که قادر نیست در تاریخ تعیین شده نتایج را اعلام کند. با توجه به تقلب‌های گستردۀ انتخاباتی و بحران مدیریت در کمیسیون‌های انتخابات، اعلام نتیجه نیز به درد سر تازه در برابر حکومت وحدت ملی تبدیل خواهد شد. همۀ نامزدان انتخابات ادعای پیروزی دارند و هیچ یک از آنان نتیجه را نخواهند پذیرفت.
|
| فارسی.رو |
ارسال اين صفحه به دوستتان
برای چاپ
|
|
|
|
