|
|
| صفحه اول/ |
جنگ در افغانستان نتیجه نمی‌دهد
/11.9.2019
نویسنده: آنیتا احمدی
رییس‌جمهور امریکا پس از لغو مذاکرات صلح با طالبان به تازه‌گی اعلام کرد که مذاکرات صلح با طالبان «مرده» است. او گفت که در چهار روز اخیر، ضربات سختی به طالبان وارد کرده‌اند.
وقتی ترامپ استراتژی جنوب آسیا و افغانستان ایالات متحده را اعلام کرد، مواضع تندتر و قاطعانه‌تری در برابر طالبان اتخاذ کرد. کمک‌های میلیارد دالری واشنگتن به پاکستان را تعلیق کرد و هشدار داد که دیگر دربارۀ حضور گروه‌های تروریستی مانند طالبان در پاکستان ساکت مانده نمی‌تواند. اظهارات آقای ترامپ دربارۀ طالبان و پاکستان، رهبران دولت افغانستان را خشنود ساخت و آنان از استراتژی تازۀ امریکا به گرمی استقبال کردند. اشرف‌غنی، رییس‌جمهور افغانستان مدعی شد که اسلام‌آباد را منزوی ساخته است.
اما به زودی ادعای مقامات کابل دربارۀ انزوای اسلام‌آباد نادرست ثابت شد و پاکستان قاعدۀ بازی در منطقه و جهان را به سود خویش تغییر داد. دولت افغانستان در مناسبات منطقه‌ای قادر نیست که کمترین چالش را در برابر پاکستان خلق کند. واقعیت این است که هند به عنوان یکی از قدرت‌های منطقه، در برابر سیاست خارجی فعال و ظرفیت معاملۀ پاکستان با جهان، به چالش مواجه شده است. پاکستان با تمام قدرت‌های منطقه‌یی به ویژه چین، روسیه ترکیه، امارات متحده، قطر و عربستان رابطۀ عمیق و استراتژیک دارد. سفر عمران‌خان به واشنگتن نشان دادکه روابط اسلام‌آباد - واشنگتن نیز برخلاف تصور کابل، به این ساده‌گی‌ها دچار تزلزل نخواهد شد.
پس از اعلام استراتژی جنوب آسیا، ترامپ هیچ‌کار قابل توجهی برضد پاکستان انجام نداد. اما پاکستان در همکاری با شرکای منطقه‌ای‌اش، ایالات متحده را در افغانستان زمین‌گیر ساخت. پاکستان گروه تروریستی طالبان را به یک جریان سیاسی مشروع و مورد حمایت اکثر کشورهای منطقه تبدیل کرد. طالبان تحت حمایت اسلام‌آباد از یک جریان نظامی به جریان سیاسی- نظامی تغییر جایگاه داد و توانست جغرافیای بیشتری را در افغانستان تسخیر کند. در واقع، استراتژی جنوب آسیای ترامپ، به تقویت هرچه بیشتر طالبان انجامید. آنان از جنگ چریکی و گورولایی به جنگ مسلحانه و جبهه‌یی روی آوردند و فشارها بر مراکز شهرها و ولسوالی‌ها را افزایش بخشیدند.
اکنون پس از اظهارات مقامات امریکایی از جمله دونالد ترامپ، رییس جمهور و مایک پمپئو وزیر خارجۀ امریکا دربارۀ تشدید حملات بر ضد طالبان، باردیگر فضا شبیه روزهایی شده است که ایالات متحده استراتژی تازه‌اش را دربارۀ افغانستان اعلام کرده بود. همه فکر می‌کنند که کار طالبان تمام است و ایالات متحده همان طوری‌که در سال 2001 به سرکوب طالبان طی یک هفته پرداخت و توانست حاکمیت آنان را از جغرافیای افغانستان برچیند، باردیگر می‌تواند ظرف یک ماه گلیم طالبان را جمع کند و آن را وادار سازد که به میز مذاکرات حاضر شوند و آتش بس و گفت‌وگوی مستقیم با دولت افغانستان را بپذیرند. نماینده‌گان ایالات متحده امریکا در مذاکرات صلح، از موضع ضعف، عجز و ناتوانی به مصاف طالبان رفتند. طالبان هر خواست و مطالبۀ شان را توانستند بر نمایندگان امریکا بقبولانند. زلمی خلیل‌زاد نماینده امریکا، تلاش ورزید که طالبان را بیشتر از آنچه هستند و در میدان جنگ نقش دارند، برجسته سازد و به خاطر رضایت این گروه تروریستی، افغانستان را یک‌دست به آنان تسلیم سازد.
اما اکنون امریکا می‌خواهد معادله را برعکس سازد و از موضع قوت و زور با طالبان وارد مذاکره شود و آن را به آتش بس و کاهش خشونت‌ها وادار سازند. اما طالبان ثابت کرده‌اند که گروهی نیستند که به فشارهای نظامی و تسلیحاتی امریکا و حکومت افغانستان تسلیم شوند. آنان روزانه تلفات سنگینی را متقبل می‌شوند. اما این تلفات تأثیری در جنگ و رویارویی آن ایجاد نکرده است.
ایالات متحده بازی نادرستی را در افغانستان راه‌اندازی کرده است. امریکا در یک سال اخیر در بزرگ‌سازی و مشروعیت‌آفرینی به طالبان نقش بسزایی داشتند. آنان متحدین‌شان را در کابل از میز مذاکرات کنار گذاشتند و به دهل طالبان رقصیدند.
اما اکنون عکس بازی یکساله، تمام مذاکرات با طالبان را متوقف ساختند و به تداوم جنگ تأکید ورزیدند. 18 سال جنگ در افغانستان ثابت کرد که نبرد و خشونت راه حل بحران افغانستان نیست. واقعیت این است که ایالات متحده امریکا رویکرد منصفانه و واقع‌گرایانه به مذاکرات صلح ندارد. یک بار به گونه‌یی پیش می‌رود که گویی طالبان به حافظان منابع امریکا تبدیل شده‌اند و باردیگر، در نگاه مقامات واشنگتن طالبان جایگاه یک جریان تروریستی را پیدا می‌کنند. این سیاست مبتنی بر حقایق افغانستان نیست. مذاکرات صلح یک فرصت و زمینه برای پایان خشونت‌ها و درگیری مسلحانه بود. دو طرف از جنگ و خشونت خسته شده‌اند. تمام کشورهای منطقه و جهان به این حقیقت پی برده‌اند که جنگ افغانستان راه حل نظامی ندارد. توقف گفت‌وگوها، به جز این‌که بی‌اعتمادی میان دو طرف را تشدید ببخشد و راه‌های پایان خشونت از طریق سیاسی را ببندد و اوضاع را باردیگر به یک سال قبل برگرداند، نتیجۀ دیگری نخواهد داشت.
|
| فارسی.رو |
ارسال اين صفحه به دوستتان
برای چاپ
|
|
|
|
