|
|
| از منابع روسي/ |
در بن یکبار دیگر مساله افغانستان حل میگردد
/4.12.2011
روزنامه چاپ مسکو «نی زاویسیمایا گازیته» مینویسد:
حکومت پاکستان از اعزام هیات خود به بن، جای که کنفرانس در باره مسایل مربوط به حمایت از افغانستان برگزارمیگردد، امتناع ورزید. این یگانه ضربه بر اقدام نیست که نتائیج ان باید تائثیر تعیین کننده بر سرنوشت این افغانستان بعد از خروج نیروهای بین المللی از ان بجا بگذارند. طوریکه معلوم گردیده، بسیاری کشورهای کمک کننده فعلی نمی خواهند تعهدات دراز مدت در باره دادن کمک به افغانستان، به استناد بر وضع دشوار مالی و علل دیگر بردوش گیرند.
کنفرانس دوم بن در باره افغانستان - «بن -2» در تاریخ 5 دسمبر در پایتخت اسبق جمهوری فدرالی المان تقریباً پوره 10 سال بعد از کنفرانس اول برگزار میگردد که به امضای موافقت نامه راجع به کمک مالی به رژیم نو کابل منجر گردید. کنفرانس «بن – 2» باید دورنمای افغانستان را بعد از ان ترسیم نماید، وقتیکه در اواخر سال 2014 از این کشور نیروهای بین المللی خارج گردند.
بصورت مقدماتی اعلام گردیده بود که در گردهمایی در حدود یک هزار هیات از بیش از 90 کشور شرکت خواهند ورزید. پاکستان از این جمله بعد از ان خارج شد، وقتیکه هیلیکوپترهای نیروهای ناتو که در افغانستان فعالیت میکنند، شب شنبه، مورخ 26 نوامبر، بر دو پوسته سرحدی اردوی پاکستان حمله نمودند. در نتیجه ان حد اقل 24 نظامی پاکستان کشته شدند. در اسلام اباد، باوجود عذرخواهی از طرف قوماندانی نیروهای ناتو، توضیحات را در این باره قبول نکردند که این حادثه – اشتباه غیرعمدی می باشد.
امتناع پاکستان از اعزام هیات خود به بن – ضربه جدی بر این کنفرانس محسوب میشود که باید به مقامات افغانستان نشان دهد که با خروج نیروهای ناتو از این کشور حمایت بین المللی از ان تضعیف نخواهد شد.
برای سازماندهندگان گردهمایی برهم خوردن پلان ها در باره جلب نمایدگان جنبش طالبان به ان به ناکامی دیگری مبدل گشت. محاسبات برحضور طالبان در بن بعد از ان بوجود امدند، وقتیکه روبرت گیتس رهبر اسبق پنتاگون در ماه می سال روان راجع به تماس های امریکایان با طالبان خبر داد. ولی بعد از انکه تروریست طالب بمب را در ملاقات با برهان الدین ربانی، مذاکره کننده عمده کابل با مخالفان منفجر ساخت، به این توقعات نقطه پایان گذاشته شد.
عدم موجودیت موافقت نامه راجع به همکاری ستراتیژیک بین واشنگتن و کابل بعد از سال 2014 که عقد ان تا اغاز کنفرانس پلان شده بود، به ناکامی دیگر مبدل گردید. امضای ان نسبت ان ممکن نشد که حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان از نیروهای امریکا اجتناب از عملیات تلاشی شبانه و سپردن کنترول زندان ها و طالبان اسیر به کابل مطالبه نمود. پافشاری کابل در باره تسجیل تعهدات دراز مدت امریکا در برابر افغانستان در موافقت نامه به نقطه دیگر مورد اختلاف مبدل گشت. حالا واشنگتن در باره عقد موافقت نامه تا اجلاس ناتو وعده میدهد که در اواخر ماه می سال 2012 در شیکاگو برگزار میشود.
سازماندهندگان کنفرانس در هفته های اخیر از پیشگویی های از حد بالا اجتناب می ورزیدند. انها خبر دادند که کار «جمع اوری تعهدات مشخص» کشورهای شرکت کننده در باره کمک مالی به کابل را انجام نخواهند داد و فقط به کار در باره توضیح ضرورت ادامه چنین کمک اکتفاء خواهند کرد.
ولی فقط موجودیت و یا نبود حمایت مالی بعد از سال 2014 تعیین میکند که ایا رژیم زنده خواهد ماند یا خیر. قرار ارزیابی کارشناسان، کمک مالی به مقامات افغانستان در حال حاضر برای بقای ان اهمیت کمتر، نسبت به کمک نظامی ندارد. و، در ماهیت امر، همین کمک بعد از ان نقش تعیین کننده بازی میکند، وقتیکه در اواخر سال 2014 بصورت عمده قطعات بین المللی از این کشور خارج میگردند.
در سال روان میلادی کمک بین المللی به افغانستان به 15.7 میلیارد دالر رسید. در اینده کابل، بعد از خروج نیروهای خارجی، سالانه به 10 میلیارد دالر، منجمله تقریباً 6 میلیارد دالر برای تمویل اردو و پولیس، نیاز خواهد داشت. به اساس محاسبات بانک جهانی، افغانستان مدت زمان طولانی به کمک خارجی نیازمند خواهد بود و در این صورت کشور تا سال 2022 به مبلغ 5.7 میلیارد دالر در سال ضرورت خواهد داشت.
روزنامه امریکایی « Wall Street Journal» که در روز سه شنبه این معلومات را منتشر ساخته، خبر میدهد که مقامات افغانستان بیشتر از همه هراس دارند که بدون این کمک در میدان خواهند ماند. انها میگویند که فقط قطع کمک مسکو به کابل در شرایط بدترشدن وضع مالی سه سال بعد از خروج نیروهای شوروی از افغانستان به سقوط رژیم وقت منجر گردید. گویا انها به امریکایان اعلام میدارند:"ما را تنها نمانید، طوریکه در وقت خود روسان چنین کاری کردند".
طوریکه جاوید لودین معاون وزارت خارجه افغانستان اعلام داشته، در کابل امیدوارند که کنفرانس «خصوصیت درازمدت همکاری های متقابل» را با افغانستان تائید خواهد کرد. به قول موصوف، کشورهای که در عملیات بین المللی در افغانستان شرکت دارند، میتوانند بخش وجوه را که انها از برکت خروج نیروهای خود صرفه جویی میکنند، در این کشور «مجدداً سرمایه گذاری نمایند».
در عین حال، طوریکه روزنامه « Wall Street Journal» تذکر میدهد، حکومت های کشورهای کمک کننده در حال حاضر نمی خواهند تعهدات دراز مدت را در برابر کابل بردوش گیرند. این مساله، منجمله، مربوط به انست که در شرایط بحران مالی انها مجبور اند برنامه های اجتماعی و «کمک های دیگر به مردم خود» را کاهش دهند.
|
| فارسی.رو |
(0)نطرشما در اين مورد
ارسال اين صفحه به دوستتان
برای چاپ
|
|
|
|
