|
|
| از منابع روسي/ |
آیا اولویت های دیگر هنگام بازسازی افغانستان ضروری اند یا خیر؟
/11.8.2006
ویکتور اویرکوف
 چندین ماه است ، که اوضاع نظامی – سیاسی در افغانستان روز به روز وخیمتر میگردد ، و این امر ضرورت غور مجدد بر سمت گیری بازسازی افغانستان را آنهم در صورت ، که از امضای موافقت نامه لندن در باره افغانستان مدت بیش از شش ماه سپری گردیده است ، نشان میدهد.
درین مدت اکثر ولایات کشور را آتش جنگ ، اعمال تروریستی ، و موج خشونت ها فرا گرفته و اولین ثمرات بازسازی چهار ساله کشور – موسسات شبکه اقتصادی و تحکیم موسسات اجتماعی با تهدید مواجه گردیده اند. اعتراضات کتلوی مردم در کابل ، وهمچنان فعالیت های تهاجمی گروهای جنایتکار در جنوب وشرق کشور نیروهای ایتلاف وحکومت افغانستان را وادار ساخت ، تا دست به اقدامات قاطع بزنند ، ولی در عین حال نواقص وکاستی های پروسه بازسازی کشور را آشکار نمود.
ضمن تحلیل این پرابلم ها ، نباید هدف اساسی فعالیت بین المللی – اعمار افغانستان با ثبات ، ولو اگر برای مدت فقیر ویا حتی بسیار فقیر هم باشد ، ولی کشور ، که بصورت حتمی به مثابه دولت مستقل ، آینده ودورنمای انکشاف پایدار داشته باشد. برعلاوه ، باید به یاد داشت ، که تا به حال کشور های کمک دهنده ، با وجود ، انکه افغانان در بسیاری جهات در حال حاضر از عهده پرابلم های موجود برآمده می توانند ، مسوولیت سرنوشت این کشوررا بردوش دارند.
مرحله اول بازسازی کشور، بدون شک ، تکمیل گردیده است : موسسات سیاسی ایجاد گردیده ، دستگاه دولتی فعال شده ، ثبات اوضاع سیاسی – اجتماعی در کشور دستیاب گردیده، ولی سطح آن بسیار پایین می باشد. مرحله دوم – بلندبردن موثریت فعالیت میکانیزم دولتی ، انکشاف اقتصادی و دستیابی بر اسقرار نظامی در کشور ، که در ماه فبروری آغاز گردیده – در برابر جریان آن وظایف هرچه دشوارتر قرار میدهد ، به خاطر ، که حالا فقط بسیج نیروهای سازنده موجود در افغانستان و دادن پول لازم وتامین امنیت نسبی کافی نمیباشد. حالا هر گام نه تنها برای تمام مردم کشور ، بلکه برای اوضاع در منطقه عواقب قابل ملاحضه در قبال خواهد داشت.
در عین حال حوادث ماه های اخیر به وضاحت تمام کاستی های اتی مشی انتخاب شده بازسازی را برملا ساختند. طوریکه، معلوم گردید ، نیروهای مسلح افغانستان به اجرای صد فیصد وظایف محوله شان آماده نمی باشند. برعلاوه ، در لحظه معین عملیت جاری موسوم به « پیشر فت در کوها » نیروهای ایتلافی نیز عدم علاقمندی شان را در باره ادامه عملیات جنگی نسبت عدم اجرای وظایف ، که در برابر نظامیان افغان از طرف قوماندانی ایتلاف قرار داده شده بودند ، اعلام داشتند. باوجود ، آنکه صفوف اردوی ملی افغانستان در هر ماه به تعداد یک هزار نفر افزایش می یابند ، بسیاری از سابقه داران ، یعنی آنهای ، که درطول چهار سال اخیر وارد خدمت گردیده ، فرار می کنند ویا 65 فیصد آنها قرادادهای شان را تمدید نمی کنند. این کار نه تنها به خاطر صورت می گیرد ، که سربازان وافسران اردوی ملی افغانستان معاش بسيار کمی ( 30-50 دالرآمريکایی ، که از معاش معلم دهاتی در افغانستان کمتر می باشد ) دریافت مکنند ، بلکه نسبت کمبود وسایل مادی – تخنیکی ، ونبودن اساس تسجیل شده و تبلیغ شده خدمت در اردو صورت می گیرد. برعلاوه باید تبصره های معلمین امریکایی را در مورد ، اینکه در اردوی افغانستان مردم وجود ندارند ، که بتوانند لیدر باشند وعملیات جنگی را مسوولانه رهبری نمایند ، نیز مدنظر گرفت. همچنان در حدود 1800 باند مسلح رانیز نباید ازنظر انداخت. آنها بصورت فعال در سراسر افغانستان فعالیت می کنند.
امریکا ، که عمده تاً نیروهای مسلح افغانستان را ایجاد می کند ، به این منظور مبلغ دو میلیارد دالر تخصیص داده است و در نظر دارد مبلغ دو میلیارد دالر دیگر را در 12-18 ماه آینده انتقال دهد. ولی با وجود این همه ، یک موضوع کاملآ روشن است ، و آن ، اینکه درشرایط ، که مخارج قطعات نظامی امریکا برای خزانه آنکشور ماهانه مبلغ 900 میلیون دالر تمام میشود ( ! ) ، پول ، که برای اردوی ملی افغانستان داده میشود اصلآ شایسته توجه هم نمی باشد. درین صورت ، واقعاً هم ، فراخوان های عبدالرحیم وردک در باره افزایش تعداد افراد اردو به 200 هزار نفر ، تمویل لازم وتامین مادی – تخنیکی آن برحق می باشند. در عین حال این حقیقت عجیب به نظر میرسد ، که در جمله سه ونیم هزار مربی نظامی غربی ، که مصروف تربیه افراد ادوی افغانستان میبا شند ، تقریبآ نماینده گان کشورهای اسلامی وجود ندارند ، واین در حالیست ، که ترکیه در بلاک ناتو شامل می باشد.
تجربه تاریخ با تمام وضاحت می آموزد ، که افغانان با کمال میل تجارب انکشاف همسایگان مسلمان خود را فرا می گیرند وبه دلایل معلوم با آنها زبان مشترک پیدا می کنند.
وضع پولیس افغانستن ، که تعداد آنها به 62 هزار نفر رسیده ، ولی 58 هزار نفر آنها همین اکنون مصروف تعلیم می باشند وتخنیک کافی وشبکه وسیع دراختیار ندارد ، نیز رضایت بخش نمی باشد. آیا نیروهای امنیتی افغانستان در چنین شرایط می توانند وظایف محوله شان را اجرا نمایند ؟ در عین حال صدها میلیون دالر کمک ، که جهت اعمار راه ها ومسسات مختلف تخصیص داده میشود ، عملاً از طرف ادارات بین المللی و انجوها به یغما برده میشود. به طور مثال ، برای اعمار راه 91 کیلو متری در ولایت ارزگان مبلغ 21 میلیون دالر تخصیص داده شده است. وکار اعمار راه تورخم – جلال آباد ، مدت دو برابر بیشتر از موعدمعینه را در بر گرفته ، پول بیشتر ازین خرج شده است.
نحوه عملکرد کشورهای کمک کننده ، اصولاً قابل فهم است ، وآن این ، که بدون راه ها و بدون شبکه منشعب تراسپورتی راه اندازی پروسه انکشاف اقتصادی واجتماعی اصلاً ممکن نمی باشد. در عین حال دورنمای مبدل شدن افغانستان به دهلیز ترانزیتی وجود دارد ، که برای آن موجودیت شبکه با کیفیت ترانسپورتی ضروری محسوب میشود. ولی این سوال بووجود می آید ، که چه کسی خدمات این شبکه تراسپورتی را آنجام خواهد داد ، چه کسی امنیت آن را تامین خواهد کرد ، و چه کسی ثبات کار آن را تضمین خواهد نمود؟ فقط یک پاسخ وجود دارد وآن این ، که افغانان میتوانند این کار را انجام دهند. ولی در حال حاضر نه سطح تعلیمی ، نه شاخص های دیگر اجتماعی ، نه سرعت ونه هم کیفیت رشد اقتصادی کشور به ما امکان پیشبینی تحقق این پلان را نمی دهد. شبکه ترانسپورتی ، البته ، بسیار مهم است ، ولی بدون متخصصین محلی ، به شکل بی ثبات و نامکمل به درد هیجکس هم نمی خورد.
در عین حال برای معارف پول بسیار ناچیز تخصیص داده می شود. به گفته محمدالدین فهیم مدیر معارف ولایت هرات ، کشورهای کمک کننده به منظور رفع نیازمندی های معارف مبلغ 210 میلیون دار تخصیص داده اند ، که بیانگر عدم درک اولویتها در بازسازی کشور از طرف کمک دهندهگان می باشد. نه تنها کورسهای سواد آموزی ، بلکه ایجاد شبکه موسسات تعلیمات متوسط ، وعالی ضروری می باشند ، که به آنها باید استادان ورزیده بامعاش کافی از کشورهای اسلامی مانند ترکیه ، ایران ، ودول عربی دعوت گردند. تا به حال مهمترین موسسات تحصیلی کشور با تمام شرایط لازم جهت پیشبرد کار نورمال تامین نه شده اند. در نتیجه کشورهای کمک کننده از منبع عظیم ستراتیژیک در تحولات و وحدت کشور استفاده کمتر مینمایند.
به این ترتیب ، اولین اقدامات ، درجهت تکمیل مرحله فعال عملیات جاری در جنوب وشرق کشور ، بذل توجه هرچه عمیقتر به مسایل امنیتی وانکشاف اجتماعی بوده میتواندد. این کار در عمل با افزایش تخصیص بودجوی وتسریع پروسه تشکبل اردوی افغانستان ، مبارزه با قاچاق مواد مخدره ، تعویض کشت خاشخاش توسط محصولات دیگر زراعتی ، افزودن تمویل مالی وطرح پروگرام خاص در عرصه معارف ودعوت متخصصین از کشورهای اسلامی عملی شده می تواند. بدون این کار ، وهمچنان بدون در نظرداشت عنعنات افغانان وطرز تفکر آنها پروسه بازسازی موفقانه انجام شده نمی تواند.
|
| Afghanistan.ru |
(1)نطرشما در اين مورد
ارسال اين صفحه به دوستتان
برای چاپ
|
|
|
|
