اداره ملی هوانوردی وتحقیقات فضایی امریکا یگانه ثبوت بودن امریکایان در مهتاب را گم کرده است. این خبر در لحظه اول نگران کننده به نظر می رسد : چگونه ممکن است هفتصد صندوق حاوی مواد ویدیویی – وعکاسی ، که درارشیف ناسا نگهداری میشدند ، گم شوند ؟ در عین حال توضیحات نماینده گان رسمی ان اداره کار را هنوز هم پیچیده تر میسازد : گویا ، اینکه طی سالهای متمادی نگهداری فلم ها چندین بار پرسونل خدماتی تغیر کرده ، وکدام کسی نوشته های روی صندوق ها را غلط کرده است ..... خلاصه اینکه ، اصل همان فلم ارمسترانگ به نام " یک گام کوچک برای انسان – جهش عظیم برای بشریت " در کجا قرار دارد ، رسمآ معلوم نمی باشد. یک موضوع مانع باور کردن بر بی تفاوتی عادی می گردد : وان ، اینکه پروگرام تسخیر مهتاب امریکا ، که در سالهای 60 – 70 قرن گذشته تحقق یافته بود – عمده ترین و یگانه د ستاورد ستاره شناسی امریکا ومطمن ترین ثبوت موقف ابر قدرت بود ن انکشور محسوب میگردد . البته ، اگر، این پروگرام واقعآ هم تحقق یافته باشد و صحبت ، طوریکه بارها برخی محقیقین اعلام داشته بودند ، بر سر بزرگترین جعل کاری قرن بیست مطرح بحث نباشد.

در راه های خاک الود
به هر ترتیب ، " گم شدن " اسناد اصلی در زمینه جنجال های دوامدار پیرامون افشای پروگرام تسخیر فضاء – خوب ترین راه بیرون رفت از اوضاع محسوب میشود وان ، اینکه سالها وشاید هم ده ها سال سپری خواهد شد تا کدام کشور این حماسه را تکرار نماید. به خاطری ، که حالا فقط کشف نشانه های فزیکی در روی " قمر " زمین – از چاپ نقش بوت ستاره شناسان تا مودل های پرتاب دستگا های فرود – امکان دادن پاسخ دقیق به این پرسش ، که ایا امریکایان واقعآ هم در مهتاب بودند یا نه ؟ را میسر میسازد.

می خواهم یاداوری نمایم ، که از سال 1969 تا 1972 میلادی امریکا ، مطابق معلومات رسمی ، به مهتاب نو تیم اعزام داشته بود ، که شش ماموریت ان به پیاده شدن دوازده نفر در مجموع در مهتاب منجر شده بود. امریکایان خود را در روی مهتاب ازاد احساس می کردند : ساعات زیادی را در سطح مهتاب سپری میکردند ، در وسیله ترانسپورتی گردش میکردند ، و خریطه ها را از نمونه خاک پر می کردند.
بشریت حیرت زده این " نمایش زنده " را از طریق پرده تلویزیون مشاهده میکرد.

پس موج روز افزون تردید ها از کجا منشاء میگیرد؟ علت این امر منجمله به عدم علاقمندی مقامات به ارایه ثبوت ها مربوط میگردد. در اکتوبر سال 2000 م ناسا به یکی از انجنیران اسبق خود جیمس اوبیرگ ، که در حال حاضر یکی از معتبرترین کارشناسان در باره تاریخ تحقیقات فضایی می باشد پیشنهاد نموده بود ، تا شایعات در باره جعلی بودن پروگرام فضایی را رد نماید ، ولی به زودی ازین کار منصرف گردید. مساله قابل رد اصلآ وجود داشت. بطور مثا ل ، سوتفاهم را تصویر بیرق در حال اهتزاز در مهتاب فاقد اتموسفیر بوجود اورده بود. کدام کسی از کارشناسان توضیح نموده بود ، که بیرق – جعلی است ، اصلآ می خواستند نمایش را با شکوه و وطنپرستانه جلوه دهند.

این همه باکی نداشت ، اگر اعتراضات فقط به بیرق محدود میشد. ولی چنین اعتراضات بسیار زیاد میباشند. عمله سفینه های اپولون ستاره گان را مشاهده نه کرد ، که در تصاویر و مواد ویدیویی هم وجود ندارند. ستاره شناسان حتی یک خیز ازاد به روی مهتاب را انجام ندادند – خیز انها از 45 سانتی متر ارتفاع ، که شاخص اوسط روی زمین محسوب میشود ، و یک متر طول تجاوز نمی کرد ، در حالی ،که

شرایط جاذبه امکان یک ونیم متر خیز بلند وسه متر طولانی را میسر می سازد. لباس های باد نشده فضانوردان نیز باعث تردید می گردند. کارشناسان انها را با لباس های ، که ستاره شناسان سفینه های شاتل ، هنگام خروج به فضای ازاد می پوشانند ، مقایسه نمودند. لباس های حقیقی فضانوردی بطور محسوس در نتیجه تغیر فشار می پندند. وبصورت کل : هیجکدام از شرکت کننده گان ماموریت بعد ها از وضع صحی شان شکایت نکرده اند ، با وجود ، انکه از تشعشعات مضر انها را لباس های باریکتر از نمونه های معاصر حفاظت میکردند.

و بالاخره ، دلیل عمده شکاکان اینست ، که امریکا در شرایط عدم موجودیت امکانات معاصر تخنیکی ، بطور مثال اداره کمپیوتری نشست و پرواز نتایج حیرت انگیز بدست اورده بود. الکسی لیونوف ، که به مهتاب پرواز نموده نتوانست ، قصه میکند ، که انها نظارت از کلکینچه را بدان منظور تمرین میکردند ، تا در لحظه تعین کننده انجن توقف کننده را چالان سازند. نیم ثانیه اشتباه به بهای جان وی تمام می شد. کار امریکا عاری از اشتباهت نبود ، بطور مثا ل در مورد " اپولون – 13 " ، که به جای فرود امدن بروی مهتاب به دور مهتاب چرخ زد ، ولی هیچکس کشته نشد. امریکایان تا مهتاب پرواز کردند ، در انجا نشست انجام دادند ، دوباره پرواز کردند وبه زمین برگشتند. و مواد سوخت انها کفایت کرد! باید گفت ، که هنگام نشست ، جریان ریاکتیوی ، که از مجرای دستگاه فرود بیرون میشود، باید گردو غبار را در شعاع صدها متر بالا کند. هنگام نشست دستگاه های خودکار شوروی وضع به همین منوال بود – غبار مدت طولانی مانند ستون استاده بود ، در حال ، که امریکایان با خوشی از زینه بالای خاک دست ناخورده پائین میایند و چاپ نقش بوت خود را در انجا مگذارند.

این فهرست کامل اعتراضات نیست : در باره " درست نبودن " سایه ها وتنویر بصورت کل ، و اصلاح تصاویر وقطع انها وغیره نیز اعتراضات وجود دارند. سپیلبیرگ شاید حسادت کند. شکاکان در باره ، اینکه این همه کارها چگونه انجام گردیده ؛ نظر خود را دارند. به عقیده انها ، به هیچگونه تخیل ضرورت نیست – همه چیز از طرف شرکت کننده گان وشاهدان حوادث نوشته وحکایت شده اند. بطور مثال خاطرات فضانورد شوروی کانستانتین فیوکتیستوف وجود دارند. او در باره سفر خود به ناسا می نویسد ،که :ما از میدان هوایی به پایگاه در لینگلی رفتیم ودر انجا به ما دستگاه تمریناتی جهت اداره دستی عملیه نشست روی مهتاب را نشان دادند. (....) میدان نشست مشابه مهتاب ساخته شده بود : در سطح خت ، که بالای ان کانکریت ریخته شده بود ، - دهانه های اتشفشان ها ، کوها و غیره وجود داشتند. شرایط تنویر محل نشست توسط افتاب تمثیل میشدند. (...) ما در هیوستن دستگاه تمریناتی برای فراگیری لنگرانداختن را مشاهده کردیم. این ساختمان عظیم است ، که در ان به مقیاس طبیعی بلاک اساسی " اپولون " وماکیت کابین مهتابی با دو فضانورد در حا ل تمرین ، که در مکان حرکت نموده میتوانند ، قرار دارد. (...) از نظر من ، متخصصین امریکایی این تاسیسات گرانبها بی مورد ساخته اند. شکاکان معتقدند ، که انها این کار را بی مورد انجام نداده اند. در همینجا همه چیز را، مثل هالیوود فلمبرداری نموده اند. بطور مثال قوه جاذبه مهتاب به وسیله کاهش دونیم مرتبه یی سرعت فلمبرداری ویدیویی حاصل میشد. بیل کیزینگ ، امر اسبق شعبه اطلاعات تخنیکی کمپنی راکیت داین ، که در چارچوب پروژه " اپولون " کار می کرد ، میگوید ، که ستاره شناسان را قبل از ستارت در سفینه جا بجا میکردند ، و بعدآ انها را از انجا خارج می کردند وبه ایا لت نیوادا ، به پایگاه هوایی میبردند ودر انجا ودر انجا صحنه های سفر به مهتاب فلمبرداری میشدند.

به این مناقشه میتوان در صورت خاتمه بخشید ، که مواد اصلی ویدیویی وفوتوهای مستند را جهت قضاوت در اختیار کار شناسان قرار داد. به خاطری ، که انچه را ، که شش صد میلیون نفر از طریق تلویزیون مشاهده نموده اند ، کاپی دست دوم می باشد. کمره های معمولی تلویزیونی ، تصاویری را فلمبرداری میکردند ، که در روی پرده های خاص ناسا نمایش داده میشدند. ولی ، حتی تصویر اولی هم تمام منظره را منعکس نمی ساخت : فلمبرداری با سرعت ده تصویر در ثانیه صورت می گرفت ، ولی با سرعت شصت تصویر در ثانیه نمایش داده می شد. جان سرکیسیان از رسد خانه کسیرو پارکیس در

ویلس جدید جنوبی در استریلیا _ یکی از سه ستیشن ، که فلمبرداری واقعی را قبل از ارسا ل به شکل تغیریافته به هیوستون ، دریافت میکرد ، اعلام داشته بود ، که انچه جهان مشاهده کرد ، از نظر کیفیت با تصاویر دریافت شده از مهتاب ، قرابت هم ندارند. خلاصه این ، که اگر دانشمندان به جای تصاویری مغشوش و جزیات کمتر قابل تشخیص تصاویری دقیق اصلی را دریافت می داشتند ، پس مناقشه برای یکی از طرفین ساده تر میشد.

ولی به جای این در جریان کاوش در ارشیفهای ناسا معلوم گردید ،که فلم ها ، در باره سفر از ناسا به ارشیف ملی امریکا وبرعکس ، ظاهرآ در مرکز پرواز های فضایی هودارد در میریلند قرار دارند. وگویا وسایل ، که توسط انها میتوان این فلم ها را تماشا نمود ، نیز به انجا فرستاده شده اند. تا به حال نه فلم ها ونه هم وسایل یاد شده ، هیچکدام یافت نه شده اند.

بصورت کل ، اگر فلم ها را پیدا هم کنند ومطالعه نمیند ، هیچکس به سوال عمده پاسخ نخواهد داد : وان ، اینکه چرا بعد از چنین پیروزی های چشمگیر امریکا <همچنان شوروی ،پروگرام های تسخیر مهتاب را متوقف ساختند و، برعلاوه ، تا به حال ان دستاوردهای شان را تکرار نه کردند؟ ای علت ان کمبود وسایل است؟ ولی شرکت های چند ملیتی جهت تسخیر صنعتی مهتاب میلیاردها دالر پیشنهاد میکردند. شما فقط پرواز کنید. نمی خواهند . ویا نمی توانند؟ ولی جورج بوش در پاسخ به اعلامیه مقامت چین راجع به قصد در باره پروازهای سرنشین دار به مهتاب در باره تسریع پروگرام جدید مهتاب هدایت داد. وناسا چه جواب داد؟ صدها میلیارد دالر وپنجاه سا ل وقت به کار است ، تاسفینه های لازم ساخته شوند. پس ان تجارب گذشته چه شدند؟ در ناسا در پاسخ به این سوالات عجیب میگویند ، که نه تنها تصاویر ویدیویی ومواد عکاسی ، بلکه تمام اسناد تخنیکی پروگرام قبلی مهتاب گم شده اند.

مجلهء «ايتوگی».