| [««] [11] [12] [13] [14] [»»] |
| 2006-09-23 16:11:17 |
اين شعر از لحاظ ادبيات مشکل دارد، از دوستان اين صفحه خواهش میکنم در بهبودی آن رهنمایی کنند.
اين جام می که بدست دارم زمن است
نميدانم چه نيشه داردکه زقلب من است
اگرمی نه نوشم خدايا من با اين قلب جه کار کنم
که اين قلب مرا ميکشاند به دنيای جنون تو
گر تواينقدر ميازاری قلب من را
زان ترسم که می نوشده بيمار عشق ت شوم
|
| جواب | یما هوتک |
| 2006-09-22 17:19:46 |
غزل مر حوم شيون کابلی
به خون خويش نموديم حاصل ازادی = خوشی و عشرت و عيش وطرب بماست حلال
ز دل کشيم صدا های زنده باد افغان = بروی گنبد نيلی است تا خرام هلال
بسر زمين دليران چه پا دراز کنی = که مو ش را نبود در حريم شير مجال
دماغ فاسد خود را حسود صاف نما = که محو گشتن افغان فسانه ايست محال
ز مشت جنگی افغان بياد خواهی داشت = پی سلامت دندان خويش دار خيال
کسی که به فکر خيانت به ملک ما دارد = زچشم کور وزپا شل شود زبانش لال
طرب بکار نما کين زمان شیون نیست = پیاله گیر به شادی که نیک هست ای فال |
| جواب | ولی از هالند |
| 2006-09-21 01:00:22 |
نصايح بزرگان :
راست ترین سخنها کتاب خداوند(ج ) است .
بهترین دستاویزکلمه تقوا میباشد
بهترین سنتها - سنت محمدمصطفی (ص) می باشد.
برترین سخن ذکرالله (ج) می باشد.
بهترین حکایات - حکایات قرآن عظیم الشان می باشد.
بهترین کارها - کاریست که برمبنای اداره وثبات صورت پذیرفته باشد.
بدترین کارهابدعت (نوآوری دردین ) می باشد.
بهترین طرزالعمل ها روش انبیأ (ع) می باشد .
بهترین مرگ شهادت درراه خدا(ج) می باشد.
بدترین نابینائی (کوری ) گمراه شدن بعدازدرک هدایت می باشد .
بهترین عمل همان است که مفید باشد.
بهترین روش همان روش می باشد که مردم ازآن پیروی بتوانند.
بدترین نابینائی نابینائی قلب است.
دست بالا (صدقه دهنده ) نسبت به دست پائین (گیرنده) برترمی باشد.
مال ومتاع اندکی که ضرورت واحتیاج انسان را تکافوکند.نسبت به مال ودارائی بیشتری که انسان را به غفلت مبتلاسازد بهترمی باشد.
بدترین عذرخواهی - عذرخواهی حین فرارسیدن مرگ است .
بدترین پشیمانی- پشیمانی روزقیامت رستاخیزمی باشد.
بسا ازمردم که برای ادای نمازجمعه درحالی می آیندکه هوش وفکرآنهابطرف دیگری می باشد.
به ذکرخدا(ج) نمی پردازندمگربسیاراندک
دروغگویی بزرگترین گناه است
بهترین توشه ها توشه تقوی می باشد
بهترین توانگری غنای قلب است
اساس وبنیادهمه حکمتها ودانائی ها ترس ازالله(ج) می باشد.
بهترین آرامش دهنده واطمینان دهنده قلب یقین وباور می باشد
شکست وتذبذب نشانه کفرمی باشد
نوحه وماتم برمرده کارجاهلیت می باشد
دزدی وخیانت عوامل عذاب دردوزخ میباشد
مست ونشه شدن مترادف است به خودرادر آتش داغ کردن
لهوولعب ( کار های لغو) کارهای شیطانی می باشد
شراب نوشی سرچشمه همه گناهان است
بدترین خوردنی ها خوردن مال یتیم است
سعادتمند کسیست که ازدیگران پندوعبرت گیرد
بدبخت کسیست که دربطن مادربد بخت باشد
سرانجام هریکی ازشما درجای به اندازه چهارگزمی باشد یعنی به قبررونده هستید
حساب همه اموربه آخرت محول می باشد
ملاک اعمال نتایج آنها می باشد
بدترین خواب ها خواب غیرواقعی می باشد( خواب دروغ) می باشد.
آنچه آمدنی است زود میرسد.
مومن رادشنام دادن فسق میباشد
بامومن جنگیدن علامت کفرمی باشد
خوردن گوشت مومن (غیبت کردن مومن ) نافرمانی الله(ج) میباشد
غصب مال مومن برمومن دیگرمانندریختاندن خونش حرام میباشد
کسیکه خودرا ازخداوند(ج) بی نیازپنداردخداونداین دروغشرا آشکار می سازد
کسیکه عیوب دیگران را بپوشاندخداوندبرعیوبش پرده می اندازد
کسیکه دیگران را عفونمایدالله (ج) اورا عفو می کند
کسیکه قهروغصه خودرافرومی برد الله (ج) پاداش این عمل را خواهد برایش داد
کسیکه درنقصان وضررصبرراپیشه نماید خداوند(ج) عوض وپاداش برایش عنایت می فرماید
کسیکه بدی ها وزشتیهای دیگران را افشا می نماید خداوند(ج) خودشرا رسوا خواهد کرد
کسیکه صبررا پیشه خودسازدخداوند(ج) درپاداشش می افزاید
کسیکه نافرمانی راپیشه خودسازد خداوند(ج) جزای سنگین برایش خواهد داد.
بهترین نعمت خداوند راستی - صداقت واخلاق نیکوست. |
| جواب | يوسف از امريکا |
| 2006-09-20 20:58:25 |
ارجمند:
تشکر از حسن نیت تان اینک یک رباعی از محترم لایق:
د ژوند پهلوان
بې همت وي چې له ژونده شکایت کړي
لېونئ وي چې د تېرو حکایت کړي
پهلوان وي چې د ژوند په معرکه کې
موانع لرې کوي او حرکت کړي |
| جواب | صبور |
| 2006-09-20 12:04:07 |
صبور:
قطعه شعر استاد محترم لایق واقعأ زیبا و نشاندهنده واقعیت افغانستان است.
تشکرات قلبی. |
| جواب | ارجمند |
| 2006-09-19 20:57:28 |
... ادامه شعر اکادمیسین سلیمان لای
زمونږ ملا یې نه مني
وایي ملا جان چې زه غازی یمه تورزن یمه
زه واکدار د ژوند او قتلولو د هرتن یمه
تخت او تاج مې خپل دئ، زه مالک د دې وطن یمه
کوز به ترې نشم، په چوکۍ باندې مین یمه
اوس په خېټه موړ شو، نوې نوې توطئې کوي
راشه ملا وگوره
خلک ورته وایي ملا ورشه جوماتونو ته
وتړه، ور وتړه، ټوپکو ته بمونو ته
ټینگ شه عبادت ته، ریاضت ته، آذانونو ته
دا دنیا فانی ده ځان تیار کړه جنتونو ته
ځان رسوه حورو ته، غلمانو ته، جامونو ته
زمونږ ملا یې نه مني
خلک ورته وایي، چې وروري ښه ده، امان ښه دئ
ناسته د مؤمن ښه ده، ملا ټړ د مسلمان ښه دئ
بیا د هر پردي نه، د خپل کور کلئ افغان ښه دئ
دې گردې دنیا نه، یو بجرئ د ایمان ښه دئ
مه خلاصوه لاره تباهي د اولوسونوته
زمونږ ملا یې نه مني
خلک ورته وایي: افغانان په پردو مه وژنه
دغه خوار وگړي د ایران په پیسو مه وژنه
دا خواره واره د پاکستان په بمو مه وژنه
دغه دینداران د بې دیني په پلمو مه وژنه
وگوره قرآنته، پاک الله ته کتابونو ته
زمونږ ملا یې نه مني
زمونږ ملا وایي: زه د هر څه ذمه وار یمه
زه خپله قاضی یم، هم قانون یم، هم سر کار یمه
زه د رسولانو د میراث سلسله دار یمه
ز د جنتونو د ویشلو ټیکه دار یمه
ولس وایي لږ پام کوه زمونږ ماتو سرونو ته
زمونږ ملا یې نه مني
زموږ ملا اوس مخامخ د دین سوداگری کوی
تللئ پېښور ته زموږ د خاورې بیپاری کوی
نوی وابی شوئ د سیاف سره یاری کوی
ووته میدان ته، د ډالرو جواری کوی
اوس قوماندان شوئ، بله ورځ به خرکاری کوی
چوپ شه چاته مه وایه
پای
|
| جواب | صبور |
| 2006-09-19 18:31:09 |
| لطیف کریمی:آقای کریمی..... تشکر امید آزرده نشوید. |
| جواب | باقی از آلمان |
| 2006-09-19 15:23:48 |
قطعه شعر پشتو از اکادمیسین سلیمان لایق
زمونږ ملا یې نه مني
وی به ملا جان، چې زه ورځمه کابل جان گټم
زه خپل جوماتونه، زیارتونه، امامان گټم
زه په سه دکان کې عاشقان او عارفان گټم
زه له مدرسو نه خواره شوي طالبان گټم
زه له “ ملحدانو” شریعت گټم، قرآن گټم
زما باور به نه راته
وی به ملا جان دغه دنیا خو تېریدونکې ده
ټوله “ ما فیها “ په دې فانی کې ختمیدونکې ده
دا دقدرتونو ډنډوره تمامیدونکې ده
ورځ د عرصات او د محشر را رسیدونکې ده
زه پخپل جهاد کې تشه خوښه د سبحان گټم
زما باور به نه راته
وی به ملا جان زه د لالونو تمه دار نه یم
زه یو “مجاهد” یم ، زه شوقي د اقتدار نه یم
زه مامور د شرعې یم د هیچا صوبه دار نه یم
زه د پرنگیانو د پلانونو ټکه دار نه یم
زه د روس د پوځه پاکه خاوره د افغان گټم
زما باور به نه راته
وی به ملا جان، زه چې دا دومره آذانونه کم
چرگ دډیران نه یم، زه مخلوق ته آوازونه کم
زه له روح الله سره په عرش کې پروازونه کم
زه له چا څه نه غواړم، په خدای باندې نازونه کم
زه له کافرانو آزادی د مسلمان گټم
زما باور به نه راته
راشه اوس یې گوره ملا جان چې څه نخرې کوی
خلک سره وژني، دئ پې خاندي مسخرې کوي
تښتي له جوماته مقتدیانو ته پلمې کوي
ټول هېواد یې چور کړ او لا ناست دئ مسألې کوي
هره نا روا، روا کوی خپلې چړچې کوی
راشه ملا وگوره
اوس واعظ دشهر پېش امام د شیطانانو دئ
خنډ د صادقانو ملا تړ د خائنانو دئ
قتل د حسین ته، تیغ تردار د یزیدانو دئ
دوست دهر دښمن دئ او دښمن دافغانانو دئ
ناست دئ د وطن د خرڅولو قبالې کوي
راشه ملا وگوره
ادامه دارد...
|
| جواب | صبور |
| 2006-09-19 13:18:19 |
اندرز:
اين خط و جاده ها که به صحرا کشيده اند
ياران رفته اند و با قلم پا کشيده اند
سنگ مزار ها همه سر بسته نامه ايست
که از آخرت به مردم دنيا کشيده اند
***
یارب چه چشمه ایست محبت که من ز آن
یک قطره نوش کردم و دریا گریستم
ما شیشه ایم و ما را نیست ترسی از شکست
شیشه گر بشکند هر زره آن خنجر است
زچشمت چشم ان دارم که چشم از من نگردانی
به چشمانت که چشمانم به چشمانی تو مينازند |
| جواب | احمد فريد رحمانی |
| 2006-09-19 02:06:34 |
( گفته های بزرگان) تقدیم خدمت دوستان این سایت زیبا:
ـ مادر جلوة حق است ، مادر رضايت خداست ، بايد خدا را راضي نگهداشت .
ـ سحر خيزي در روز هاي بهار براي تماشاي زيبايي هاي بهار نشاط و استواري
مي بخشد.
ـ شيرين ترين بوسه ، بوسة مادر است .
ـ دوستي مثل اسناد كهنه است ، قدرت تاريخي آنرا قيمتي مي كند.
ـ ايمان قدرت روح است .
ـ عشق شبنميست كه از آسمان به غبچة قلب انسان مي نشيند.
ـ كينه و دشمني نزاع هاي قديمي را تازه ميكند . و اما محبت توهين ها را ناديده ميگيرد.
ـ حقيقت را ميتوان خَم كرد ولي نمي توان شكست .
ـ انسان بدون عشق آلة يست كه صدا ندارد .
ـ با حماقت ميتوان مبارزه كرد، اما دفاع از آن غير ممكن است .
ـ ا ز مصارف بلند هراس نداشته باش بلكه از عوايد كم بترس .
ـ خنده بهترين اسلحة جنگ با زنده گيست .
ـ زيبايي كه با فضيلت همراه نباشد ُگل بي عطر و بويي را ماند .
ـ بهترين و حقيقي ترين دوستانم از تهي دستانند، توانگران از دوستي چيزي نميدانند.
ـ ُگل بي آفتاب نمي شگفد و سعادت بدون عشق بوجود نمي آيد.
ـ اندوه مرگ روح است و خنده زنده گي آن .
ـ بعضي خنده ها از گزيه دردناكترند.
ـ تبسم دشمن را دوست مي سازد .
ـ چشم بايد خدابين و حقيقت شناش باشد.
ـ زنده گي درحقيقت استفاده از عُمر كوتاهست براي كار هاي بزرگ .
ـ زنده گي هنگامي باسعادت قرين ميگردد كه انسان از وسوسة شيطاني نجات يافته و در امان باشد.
ـ زنده گي تلخ نيست و اين ما هستيم كه با اعمال زشت و ناپسند خود آنرا بر خود تلخ و ناگوار مي سازيم .
ـ هيچ رسوايي بدتر ازين نيست كه دروغ آدمي كشف شود .
ـ صورت مردان و زنان پير به شمعي مي ماند كه در جاي مقدس روشن كرده باشي .
ـ زنده گي دو فاجعة تراژيدي دارد :
يكي آرزويست كه داشته ايم و ديگري رسيدن به آرزويست كه داريم .
ـ زيبايي سكة طبيعت است “ احتارش نكنيد ، رواجش بدهيد.
ـ رنج شبيست كه سحر ندارد .
ـ جدائي يك مرگ تدريجيست .
ـ براي زنده گي كردن هر بهانة زيباست !.
ـ خوشبختي چيزي جز همان پديده هائيست كه انسان را شاد ميسازد.
ـ براي زنده گي كردن بايد راه زنده گي را يافت .
ـ كار و بار زنده گي چيزي نيست كه بدون همهمه و شُور و غوغا بسر برسد، بايد با جنجالهاي زنده گي عادت كرد و تحمل كرد .
ـ پرنده هاي خوشخوان را هر كس دوست دارد اما كمتر كساني حاضر ميشوند تا اين پرنده ها در قفس نگهدارند.
ـ دنيا ُگليست كه ُگلبرگهايش خيالي و خارهايش حقيقي اند .
ـ آينده ها خود را بزرگ مي نمايانند اما ! وقتي گذشتند ميدانيم كه چقدر كوچك بوده اند.
ـ زنده گي هدية خداوند براي انسانهاست و اين ماها لياقت اين هديه را نداريم .
ـ بدبخت است كسيكه خودش بميرد و گناهش نميرد.
ـ كم گويي حكمت است ، كم خوري صحت است ، كم خوابي عادت است ، كم آميزي عافيت است .
ـ سكوت عبادت ئيست بدون زحمت ، هيبت ئيست بدون قدرت ، قلة ئيست بدون حصار ، موفقيت ئيست بدون سلاح ، حصاريست بدون مُومنين ، شيوه ئيست براي مسكينان ، مخزنيست براي حكيمان ، هراسيست براي حاكمان و جوابيست براي جاهلان .
ـ بزرگي طفل از ادب است .
ـ لذت زنده گي را نيكناميست .
ـ بزرگي به عقل است نه به سن .
ـ آه ! اي اميد هاي دورة زنده گي ! اگر شما نبوديد و بر روي حيات پُر از مصيبت تبسم نمي كرديد، بشر چگونه زنده مي ماند ؟ .
ـ خوشخويي استوار ترين رشته ئيست كه بيگانگان را با هم آشنا و پراگنده گان را با هم پيوند مي دهد .
ـ تمايلات خود را در ميان دومحكمة اراده و عقل حبس كنيد .
ـ هنگاميكه به كاري اراده كردي ، َدر هاي شك و ترديد را از هر طرف ببند .
ـ براي شب پيري در روز هاي جواني بايد چراغي تهيه كرد .
ـ عشق پاك قادر است سعادتمند ترين و دل انگيزترين زنده گي را بوجود آورد.
ـ خوشبخت ترين مردم كسيست كه براي فضايل ديگران ارزش قايل شود، و از شادي ديگران آنقدر شاد شود كه گويي شادي مربوط به خود اوست ...
ـ زنده گي تپ و تلاش است و زماني انسان ميتواند درست زنده گي نمايد كه در خدمت مردم باشد .
ـ محنت عبادت است .
ـ هنرمندي كه بدون عشق هنرنمايي كند مانند چراغيست كه بدون تيل ميسوزد .
ـ عشق به زن درس محبت و براي مرد درس بزرگواري مي دهد .
ـ زنده گي بزگترين اشتباهيست كه مجازاتش را در قبال دارد .
ـ زنده گي طومار آغازشدن است و مرگ طومار زنده گي .
ـ كم دانستن و پُر گفتن مانند پول نداشتن و زياد خرج كردن است .
ـ از سبُكي چهارمغز تو دانست كه بي مغز است .
ـ در جمع آوري دوستان و همچنان در دوري از آن عجله نكن .
ـ موسيقي نيروي حيرت انگيز است كه بطور مرموزي خاطره هاي دورترين روز هاي زنده گي را در دل ما بيدار ميكند.
ـ محكمترين حلقة زنده گي مهر وطن است .
ـ زنده گي براي كسيكه فكر ميكند ُكمدي و براي كسيكه احساس ميكند تراژيديست .
ـ مردها هرقدر هم كه عاقل باشند اگر ارادة قوي نداشته باشند خود را ُگم ميكنند.
ـ سه چيز سبب مؤفقيت هر شخص در زنده گيست :
جسم سالم روح تربيت يافته و قلب پاك
ـ دُور ترين سخت ترين و پُرخطرترين سفر ، سفر با كاروان زنده گيست .
ـ بزرگترين سلاح خردمند در مقابل جاهل ، صبر و حوصله است .
ـ حسُود از خوشبختي ديگران رنج ميبرد.
ـ عشق ماده ئيست كه دل را مي لرزاند.
ـ كتاب غذاي روح است .
ـ فرق ميان عالم و جاهل مانند تفاوت ميان مُرده و زنده است .
ـ در جهان ، دوستي مانند ُگل است و روزها و سالها انسان نهال محبت را در قلب خود آبياري ميكند و آن نهال به تدريج رشد مينمايد.
ـ چه ازدواج كنيد و چه نكنيد ، در هر دو صورت پشيمان هستيد .
ـ زيبايي شما فقط چشم مرا لذت ميدهد. اما زيبايي اخلاق و فهم شما روح را نوازش ميدهد.
ـ در تن نحيف ميتواند انديشه هاي بزرگ جاگيرد.
ـ حق شمشير تيزي آنست .
ـ تيغ جاهل بُرِش ندارد.
ـ از بيكار خدا بيزار است ،
ـ در حركت بركت و در مجاهدت سعادت است .
ـ آهن بَد شمشير خوب نمي شود .
ـ پاكيزه باشد تا مردم از شما نگريزد.
ـ مؤدب باشيد تا همه شما را احترام كنند .
ـ خندان باشيد تا بار غمي از دوش ديگران برداريد .
ـ جدي باشيد تا كار هاي بهتري بشما محول كنند .
ـ خوش َقول باشيد تا بشما اطمينان داشته باشند .
ـ راستگو و بامحبت باشيد تا در قلب همه جا گيريد .
ـ شجاع باشيد تا همه شما را بستايند .
ـ وظيفه شناس باشيد تا هميشه مؤفق باشيد.
ـ انتظار سخترين و دردناكترين حركت زنده گيست .
ـ تقدير بلائيست كه به هيچ صورت از آن نتوان گريخت .
ـ شكست هر چيز صدا دارد بجز شكست يك قلب .
ـ رويآ پنجره ئيست از زندان زنده گي كه ما را به اوج انبساط ميرساند.
ـ خيال لحظه ئيست كه ما را در خود مي فشارد.
ـ اميد و آرزو آخرين چيزيست كه دست از گريبان بشر بر ميدارد.
ـ نااميد مدار كسي را كه بتو اميدوار باشد .
ـ نااميدي نخستين گاميست كه شخص بسوي ُگور بر ميدارد .
ـ كوتاه ترين فاصله بين ازَل و ابَد زنده گيست .
ـ كركتر چيزي جُز عادت پيشينه نيست .
ـ قدرت تان بزرگتر خواهد بود اگر قدرت غلبه بر خود را داشته باشيد .
ـ پُررويي و وقاحت سلوك عقلاني نيست بلكه مظهر نوعي كركتر ميباشد ، اين ضعف داخلي است .
ـ استقامت و پايداري ، مردانگي عقل است كه از تصميم عاقلانه و عالمانه منشآ ميگيرد.
لجاجت برعكس از كوري عقل بر مي خيزد.
ـ كركتر در اندرون انسان و شهرت در پيرامون او زنده گي ميكند .
ـ اگر كركتر، حاصل محيط و شرايط است . پس محيط و شرايط را انساني ساخت .
ـ شخصيت ما باغ است و ارادة ما باغبان .
ـ كركتر ضعيف بيشتر از نيكو كاري عاجز است تا از بد كاري .
ـ كسيكه كركتر ندارد ، شئي است ، نه انسان .
|
| جواب | يوسف از امريکا |
| 2006-09-19 02:02:33 |
چشم عاشق
دختركي ، دلبركي ، دلبر سيمين بركي
اين طرفش مادركي ، آنطرفش خواهركي
ديدن آن دختر جانانه و آن مهوش فتانه
مرا كرده چو ديوانه ، روان گفتمش
اي يار فريبا ، تو چه خوبي ، چه نظيفي
تو نه چاقي ، نه نحيفي ، به همه كار حريفي
گشت آن دلبر جانانه ، نه كلامي ، عصباني
به همان گونه كه داني ز سر تند زباني
مادر دختر اين بار بمن گفت
كه اي خر مزخرف ! چه بلائي ، تو مگر دشمن مائي كه چنين ياوه سرايي ؟
ولي اين بنده جواب داد چنين از سر اخلاص :
چشم عاشق نتوان بست كه معشوق نبيند
لب بلبل نتوان بست كه بر ُگل نسرايد
|
| جواب | فردين از هامبورگ |
| 2006-09-19 01:59:50 |
بياد پدرم
و از جيك جيك پرنده گان
و از عطر وحشي رشقه زاران
و از ريزش كبودآبشاران
و از نواي بيخود چوپانان
و از عشوة نابالغ گندم زاران
و از وادي هاي سرخ و بنفش شمال
اثري نيست كه نيست
بخواب پدرم !
كه گلهاي ( رعنا و زيبا) را به جرم برابري و عشق
سربريده اند
نسترن ها را سوزانده اندكه سپيد مي رويند
عكاسي ها را تن دريده اندكه عطر شهوت مي دهند
بخواب پدرم !
همه جا سياه و خاكستري است
بهار در سرزمين من و تو مرده است
من در حسرت نوازشهايت مي سوزم
ولي شادم كه ديده گان زيبا پرستت
مرگ رنگها را نديدند
شادم كه چشمهاي مهربانت
ملال تاريك كوچ را شاهد نشدند
و فارغ از گريه هاي سرخ خوابيدند
شادم كه قلب پر مهرت
دور از وحشت جسد هاي مسموم و كودكان مرده خوار
از تپش ماند
و شادم كه دست هاي مغرورت
به گدايى دراز نشد
بخواب پدرم آسوده بخواب
بخواب پدرم آسوده بخواب
|
| جواب | ادريس از نيو يارک |
| 2006-09-19 01:23:02 |
اي باد وطن
تنگ آمده اين شهر به من بال و پََرَم كوُ ؟
زين باغ سيه تا بپَرم راهبرم كوُ ؟
در ديدة من خاك تبه گشت تماشا
تا گريه كنم ، ديدة خونين جگرم كوُ ؟
تنگ است هواي فلك و سينة گردون
من مرغ فضاي ديگرم ، راه دَرَم كوُ ؟
غم نيست حديثي كه بگويم به عبارت
من تنگ دلم ، موسم آزادترَم كوُ ؟
هر شب قلم و دفتر و اشعار غريبي
شد بي اثر اين نسخه ، دواي ديگرم كُو ؟
گر سنگ شود واژه ، بُوَد درد زآهن
اسمي كه چو آتش بدو ماند اثرم كوُ ؟
شب مي نگرد تند به زخم جگرم باز
اشكي كه چكد از سر الفت به سرم كوُ ؟
من رفتني ام ، زنده و مرده نشكيبم
اي باد وطن ، بُوي زمين پدرم كوُ ؟
**************************
اي غنچة شگفتة باغ دل پدر !
اي لختة جگر !
اي واي اي پسر !
آزرده ئي مگر ؟
از وضع اين بشر
از ما بدرد و غصه و غم ميشوي جدا
با دستهاي نازك خود ميكني وداع
بيچاره بي دفاع
قرباني نزاع
با مادر و پدر
هنگامة سحر
دلتنگ گشته يي
از زنده گي چرا ؟
آيا كه نيست خانة من جاي زنده گي ؟
كاشانة غم است
يا لانة عدم
ويرانة ستم
منزلگة الم
جز دست مرگ حلقة اين دَر نمي زند
آهنگ مرگ بار مي جهد از لاي اين سرا
كي ميدهد جواب ؟
اي طفل بيگناه
از خون پاك تو
نزد خداي من
روزيكه دادگاه خدا ميشود بپا
|
| جواب | يوسف از امريکا |
| 2006-09-19 01:20:56 |
افسوس
در من
آيا
توان روييدن است ؟
شايد...
اما، دريغ و درد ...
با يك شگوفه ، باغ ، بهاران نميشود
در تو
آيا
اميد تابيدن است ؟
آري ...
اما ، افسوس ...
با يك ستاره ، شهر ، چراغان نميشود
*******
خار هاي خشم
من در سكوت شب
اندر ميان ظلمت بي انتهاي شب
دُور از سپيده زار بلند ديار نُور
وزآفتاب روشن چشمان آرزو
در زير ابر تيره و تاريك آسمان
برروي جاده هاي پُر از خار هاي خشم
در كوچه هاي خاموش تنهاي زنده گي
در شهر عقده ها
بادستهاي بسته به زنجير درد و رنج
باكوله بار غم
با قلب سوگوار
اما ترانه بار
در انتظار نُور درخشان آفتاب
فرياد مي كشيم
*******
اي وطن ! برتوچه روا داشتند ؟
ترا مبدل به ويرانه و خاكدان و خمام خون كردند.
طفلكان پابرهنه و معصومت را يتيم و بي پدر ، زنانت را سيه پوش و محزون ، جوانانت را قرباني جنگ و جهالت ، پيرانت را داغدار و ُكور از داغ دلبندان نمودند.
|
| جواب | يوسف از امريکا |
| 2006-09-19 00:34:31 |
رباعیات عمر خیام با ترجمه پشتو از عبدالباری جهانی:
من دامن زهد و توبه پی خواهم کرد
با موی سپید قصد می خواهم کرد
پیمانه عمر من به هفتاد رسید
این دم نکنم نشاط کی خواهم کرد
له توبې او له پرهیزه ور تیریږم په زر ځله
په دا سپینو ویښتو ځمه ډکومه پیاله خپله
چې د عمر پیمانه مې پر اویا ده رسیدلی
چې دا نن لا مستي نه کړم دا مستي به کوم کله
عمرت چه دو صد بود چه سه صد چه هزار
زین کهنه سرا برون برندت ناچار
گر پادشهی و گر گدای بازار
این هر دو به یک نرخ بود آخر کار
که دوه سوه کاله یا زر کاله سي ژوند دې ختمیږې
دا نابوده دنیاګۍ به خامخا درنه پاتیږي
که تاخونه د شاهۍ دي که کچکول د ملنګۍ دی
په وروستي بازار کې دواړه په یو بیه خرڅیږي
ادامه دارد ... |
| جواب | صبور |
| 2006-09-17 01:18:31 |
ضرب المثل ( ضرب و مثل ) هاي دري :
ـ اگر نديدي دزدي ، اگر ديدي بازي .
ـ آب تا گلو ، بچه زير پاي.
ـ آب را پُف پُف كرده نوشيدن .
ـ آب را خِت كردن و ماهي گرفتن .
ـ آب را ناديده موزه را ا ز پا كشيدن .
ـ آب رفته باز نمي گردد.
ـ آب زور بالا مي پَرّد.
ـ آب كه از سر پريد ، چه يك نيزه چه صد نيزه .
ـ آدم مرغِ بي پر و بال است .
ـ آ زموده را آزمودن خطاست .
ـ آسوده سر بيمار .
ـ آش گرسنه دير پخته ميشود .
ـ آفت نرسد گوشة تنهايي را.
ـ آفتاب به دو انگشت پُت نميشود .
ـ آلو به آلو نِگرَد رنگ برآرد.
ـ آن چه دلم شد نه آن شد ، هرچه خدا خواست همان شد.
ـ آنانيكه غني تر اند ، مهتاجتر اند .
ـ آهن بد شمشير خوب نميسازد.
ـ خرس را ياد كن ، دانگ را بگير .
ـ راستي را از اطفال بپرسيد .
ـ رنگم ببين حالم بپرس .
ـ روي دروغگو سياه است .
ـ روبا از دست پوست خودش در غم است .
ـ روي شِير را در جنگل كي شسته .
ـ زمستان ميرود روسياهگي به ذغال ميماند .
ـ زخم بد شفآ مييابد ، حرف بد ني .
ـ زخم شمشير ميرود ، زخم زبان ني .
ـ زمين سخت و آسمان دُور.
ـ زن كوچه باش زن بچه ني .
ـ زورت را ديده سنگ را بلند كن .
ـ زورش كم قهرش زياد.
ـ زير كاسه نيم كاسه است .
ـ سال نيكو از بهارش پيداست .
ـ سخن اگر زهر است سكوت گوهر است .
ـ سَرِ خر سوار، خر را ُگم كرده .
ـ سَر كه زنده باشد ، كلاه بسيار است .
ـ ِسركة مُفت از عسل شيرين تر است .
ـ سُرمه را ا ز چشم زدن .
ـ سزاي قروت آب گرم .
ـ سلام ، سلامتي ايمان است .
ـ سنگ بجاي خود سنگين است .
ـ سواره از دل پياده نمي آيد ، سير از دل گرسنه.
ـ سوزن بجان خود بزن ، جوال دوز بجان مردم .
ـ سيال كه از سيال پَس ماند، بيني اش از بريدن است .
ـ شتر در خواب بيند پُنبه دانه .
ـ شَف شَف ني شفتالو.
ـ شُله ات را بخور ، پرده ات را بكن .
ـ شنيدن َكي بُوَد مانند ديدن .
ـ شير خانه ، روباي بيرون .
ـ صبر تلخ است ليكن بهر شيرين دارد .
ـ صداي دُهل از دُور خوش است .
ـ صد زدن زرگر ، يك زدن آهنگر .
ـ عاقل به يك نقطه پَي بَرَد .
ـ عاقبت گرگزاده گرگ شود، گرچه با آدمي بزرگ شود .
ـ عذر بدتر از گناه .
ـ عكس نيم ديدار است .
ـ عيسئ به دين خود ، موسئ به دين خود .
ـ غم نداري بُز بخر .
ـ غمي هر چيز ميرود غم شكم نه .
ـ قدر عافيت كسي داند كه به مصيبتي گرفتار شود .
ـ قدر زَر را زَرگر ميداند .
ـ قصاب آشنا مي پالَد .
ـ قصاب كه بسيار شد ، گاو مُردار ميشود .
ـ قرض كه از سَر پريد ، مرغ پلو بزن .
ـ قطره قطره دريا ميشود .
ـ كابل بي زَر باش و بي برف ني .
ـ كار امروز را به فردا مينداز .
ـ كاسة چيني كه صدا ميكند ، خود صفت خود ادأ ميكند .
ـ كبابش را نخورديم ، از بُويش ُكور شديم .
ـ كسي نمي گويد دُوغ من ُترش است .
ـ كسيكه قدر سيب نداند ، قدر باغ نمي داند .
ـ كس نديدم كه كج شود از راه راست .
ـ ُكلال در تيكر شكسته آب مي خورد .
ـ كلُخ را درآب ماندن و تير شدن .
ـ كمِ ما و كرَم شما .
ـ كوه به كوه نمي رسد ، انسان به انسان مي رسد .
ـ كوه هر قدر بلند باشد ، باز هم بالاي خود راه دارد .
ـ گذشته را صلوات ، آينده را احتياط .
ـ گر خدا نمي شناسي ، از قدرتش بشناس .
ـ گرِه دست را با دندان باز كردن .
ـ گردَن نرم را شمشير نمي بُرَد .
ـ ُگل پشت و رُو ندارد .
ـ ُگل در ُگلبته مي زيبد .
ـ ُگل را به آب دادن .
ـ ُگنجشك را ناگرفته ، پيسه را بيست و پنج تاست .
ـ لقمه ات را برابر دهنت گير .
ـ لقمه را از دهن ، سُرمه را از چشم ميزند .
ـ لقمة كلان ، دهن را پاره مي كند .
ـ مار كه پُودينه بَدَش مي آيد ، پيش خانه اش مي رويد .
ـ مار گزيده از ريسمان دراز مي ترسد .
ـ مار بد ، به از بار بد .
ـ مال دنيا ، چِرك دنيا .
ـ مال مردم دل بيرحم .
ـ مال يافته را كي تافته ؟.
ـ مالت را هوش كن ، همسايه ات را دزد نگير .
ـ مردان را قَول است .
ـ مرد دو زَنَه ، دمي بيغم نزنه .
ـ مُشت نمونة خروار .
ـ مُشك آن است كه خود بويَد ، نه آنكه عطار گويد .
ـ مرغ كم كثافتش كم .
ـ مزاغ مزاغ ، كلة زاغ .
ـ َملخك يكبار جستي ، دو بار جستي ، آخر بدستي .
ـ من چه ميگويم ، تنبورم چه مي گويد .
ـ مهمان دوست خداست .
ـ مهمان ناوقت از كيسة خود ميخورد .
ـ ميش به پاي خود ، بُز به پاي خود .
ـ ناخن از گوشت جدائي ندارد .
ـ نان و پياز ، پيشاني باز .
ـ نجاري كار شادي نيست .
ـ نظافت جزء ايمان است .
ـ نمك خور نمك دان شكن .
ـ نيَت و مُراد .
ـ نيكي و پرسش .
ـ هر چه در ديگ باشد در چمچه مي آيد .
ـ هر سخن جاي و هر نكته مكاني دارد .
ـ هيچ ُگل بيخار نيست .
ـ يك بام و دو هوا .
ـ يك تير و دو فاخته .
ـ يك سر و هزار سودا .
ـ يك سيب و دو نيم .
ـ يك شهر و دو نرخ .
ـ يك كشمش و چهل قلندر .
ـ يك ني و صد آسان .
ـ يكبار ديدن بهتر از صد بار شنيدن .
ـ يك چِشمه در شهر كوران پادشاه است .
ـ يك بگو و صد بشنَو .
|
| جواب | يو سف از امريکا |
| 2006-09-17 01:11:22 |
كابل زیبا
شهري كه يادگار زمان و زمانه ها
چون مادر بزرگ به قلبش نهفته داشت
بر قامت بلند و غرور آفرين خويش
گلهاي آرزوي هزاران شگفته داشت
شهري كه پير بود و بزرگ زمانه بود
شهري كه داستان قشنگ كتابها
شهري كه جام پُر زشراب غرور بود
شهري كه زيب سينة پُر شور آسيا
شهري كه خوابگاه هزاران اميد پاك
شهري كه زادگاه هنر بود و رنگ مهر
شهري كه پروريد در آغوش پاك خويش
سودابه ها و رستم و ناهيد چون سپهر
شهري كه لحظه هاش همه آغوش گرم عشق
شهري كه عطر پاكي دلهاش در نفس
او حس گرم لحظة پيوند هاي مهر
شهر عقابهاي كه بشكسته اند قفس
او شهر راستين اميد و ترانه بود
شهر حماسه ها به بلندي كهسار
شهر شگوفه هاي درخت رساي عشق
جاري به كوچه هاش محبت چو جويبار
بردشتهاي سبز و اميدش نرسته ماند
گلهاي رنگ رنگ كه آن دستهاي پاك
مي كاشت تا كه عطر شوند رنگ و بو شوند
با پنجه هاي صدق ، كه خوابيده اند به خاك
آتش فرادميده كنون اژدهاي جنگ
كاشانه هاي ما همه ويران كرده اند
اينك پرنده گان ز درختان سبز او
بر دشتهاي خشك و تهي لانه كرده اند
شهري كه يادگار غرور زمانه بود
اينك فتاده است ، غمگين و شكسته است
طوفان مرگزاي حوادث به قامتش
زنجير ها و حلقة بيداد بسته است
شهر حماسه ها
شهر بزرگ و پير
شهر بلند و پاك
خاكستري زنقد اميدش به دامنست
تنها نشسته است
تنها نشسته است ....... ! ؟
|
| جواب | ادريس از نيو يارک |
| 2006-09-16 16:42:00 |
می ترسم
نه من زدشمن وشبهای تار می ترسم
زمانه گشته بدل، من ز یار می ترسم
نه از سیاهی لشکر، نه از دروغ شفق
ولی ،زتله ی بی انتظار می ترسم
ز بوی یار قدیم تازه می شود مشام
ز یار عصری،نقش و نگار می ترسم
ز بس خنجر پشت ووفای کذب دیدم
براست وچپ نگرم همچو مار می ترسم
عدو چو تیر زند می شود علاج ولی
زدوست مار صفتان ، بیشمار می ترسم
« کریمیا »چه کنی، راز دل کی را گویی
زمان عرعرو سرناست ز جار می ترسم |
| جواب | لطیف کریمی |
| 2006-09-16 10:56:57 |
شعراز استاد بيدل
چی شمع امشب در ین محفـــل چمــن پـــرداز می آید
کـــه آواز پر پروانه هــم گلبــــــــاز مــــــی آ یــــــــــد
نسیم گـــویی از گلـــزار الفت بـــاز مـــی آیــــــــــــد
که مشت خاک من چـــون چشم در پرواز مـــی آیــــد
ز پیش آهنگــی قانــون حسرتهــا چــــه مــــی پـــرسی
شکست از هـــر چه باشد از دلـــــم آواز مـــــی آ یــد
پــر افشان هوای کیستـــم یارب کــــــــه در یــــادش
نفس در پـــرده ای انــدیشه ام گلبـــــــاز مــی آیـــــــد
ز خـــود رفتن اگـــر مقصود بــاشــد شعلــــه مــــا را
فســردن نیز دارد آنچــــه از پـــــــــرواز مــــــی آیــد
ز دریا بــازگشت قطــره گــــوهــــــر در گــــره دارد
نیـــاز من ز طـــواف جلــــوه ی او نــــاز مــــی آیـــد
نفس دزدیده ام چو شمع و پنهـــــان نیست داغ دل
هنـــوز از خموشی بــــوی لب غمــــاز مــــی آیــــد
دل هــــر ذره خــــورشید است اما جهد کـــــو بیــــدل
منم آئینـــه از دستـت اگــــــــــر پــــــردازمــی آیـــد
|
| جواب | حفيظ ا لا صمدی از کا بل |
| 2006-09-16 08:36:28 |
| عاشقی اينست که بلبل باروخ گل ميکند صدجفااز خارببيند تحمل ميکند |
| جواب | وفی (فخری) |
| 2006-09-15 21:36:04 |
ادريس از نيو يارک:
شعرتو اعلی ست اما
این چنین احساس آید از دو کس
اولش آن است کو از کار و بار افتاده است
دومش را این زمان زیگولو نامیده اند
می ندانم از کدام این دویی؟
|
| جواب | نو چند ک |
| 2006-09-15 19:15:42 |
سلام
اگر کسی لطف کرده شعر مکمل اهنگ (تو از شهر خورشید به اینجا رسیدی ) از ساخته های
امیر جان صبوری را بنویسد من را نهایت مسرور خواهد ساخت تشکر |
| جواب | ملانصرالدین از کابل |
| 2006-09-15 02:49:43 |
یک شعر جالب تقدیم دوستان:
شعر: من عاشق زن های پیرم
بر خلاف عاشقان من عاشق زنهاي پيرم
عهد کابلم كه غير از پيرزن ياري نگيرم
شاعران دردام زلف خوشگلان افتند دائم
ليك من بر موي سپيد كهن سالان اسيرم
من مگر ديوانه ام گردم به گرد خوبرويان
كز ادا و غمزه و اطوارشان هر دم بميرم
نوجوانان تازه كار و قيمت عاشق ندانند
قدر من دانند پيران و شوند دستگيرم
بر وفاي خوبرويان نيست هرگز اعتباری
كز غرور و كبر پندارند ناچيز و حقيرم
هيچ ديدستی كه كس گيرد گلاب از غنچه ی گل؟
غنچه چون گل گشت آيد خود گلابش چون عبيرم
از شراب نو حذر كن غير از دردسر ندارد
من شراب كهنه نوشم خود نصيحت كرده پيرم
دلبر نو باوه هرشب سينما خواهد زچاكر
رستوران گر دير گردد مي كند خورد و خميرم
پول خواهد عطر خواهد موتر خواهد يار خوشگل
پيرزن با نان و پیاز سازد و كهنه حصيرم |
| جواب | ادريس از نيو يارک |
| 2006-09-14 12:01:46 |
ادامۀ شعر محمد یوسف پناه
افغانستان
...
گرفت داکتر نبضم گفت دردم
ترا دردیست به معده پر زخطر
ز جنس وحشی و موضی و خونخوار
کدو دانه، آمیب گشت مار و اژدهر
بود خوراک شان خون، خون خورندی
که مشک خون شده حال چاق ز لاغر
تفنگ و توپ و تا خونپاره سالار
به جانت جای گرفته ساخته سنگر
به معده جای گرفته جان بگیرند
علاجت جاروب معده است سراسر
ز سانتونین کلومل نسخه فرمود
خوری گر زین محلل گردی بهتر
محلل را بخواهیم از جهان ما
علاج جان کنیم از مهرگستر
جهان حاضر شده ملیارد ز سی سی
ز خون تازه پیشکش بانک دالر
تو فارغ میشوی مسئون از درد
بگیری جان شنو الله اکبر
ولیک افغانستان هوشیار خود باش
به جانت بر زده پاچه بزرگر
ز دزدان دریایی تا به خاکی
ز داخل هم ز خارج چند دراوگر
بکن پرهیز خبر دار باش اکنون
ز جنس وحشی و افعی و لعل سر
ز جنس چاپلوس و جنس لفاظ
زجنس قاتل و خاین و نوکر
ز جنس رشوه خوارو مردم آزار
ز جلابان و آشوبیان هنرور
ز شوم و بوم و از جنس فریبکار
ز مکارو وطنفروش و چاکر
به عنوان زیر نام رهبران چند
ز صدر و کدر و از چندین ستمگر
ز موضی و ز سودخوار رشوه خوار چند
ازان زاهد که لاف میزد به منبر
ز وزیر چند سفیر و چند سر افسر
ز شورماشور به شوربازار چه محشر
که گویند میر خطا جمله خطا گر
پرهیز کن از خطاکاران تو یکسر
سپار تو کار دولت را به کار دان
به زیر زره بین بین کن مقرر
علاج جان تو این نسخه باشد
پرهیز کن نشکنی پرهیز مکرر
گلستان تو شوی و بلبلت من
بخوانم نغمه های دل به دلبر
ز پشتون تاجک و ازبک هزاره
بسازندت جنت قوم دلاور
( پناه )عاشق به تو افغانستان است
به هجرانت گرفتار این مقدر
توضیح:
سانتونین دوای کرم معده است
|
| جواب | خسرو |
| 2006-09-14 10:32:12 |
در کودکی به سوک تمنا گريستـــــــــــــــيم
در پرده سوختيم و به نجوا گريستيـــــــــــم
امروز در کشاکــــــــــــش و بيداد ديگران
پای و ســـــــــــر برهنه به غوغا گريستيم
يک روز رنج هجرت و يک روز ياد دوست
بي تاب و عاشـــــــــــــقانه و رسوا گريستيم
روزی به ياد دوست جـــــــــگر کرده ايم داغ
روز دگر به مــــــــــــــــاتم ماوا گريستيم
از هر صدای ناله از آنســــــــــــوی آشنا
پيــــــــــــوسته گفته ايم دريغا ، گريستيم
از کــــجروی چرخ به خوناب رسته ايم
سرکرده تا روايت دريــــــــا ، گريستيم
دامان عصر لکه به اعدام سنـــگ بست
برچشم خويش و تاب تماشا گريستـــــيم
داغ دگر به قلب زمين ماند و ما دريغ
امروز هم به ماتم( بودا) گريــــــــــستيم
از لوح روزگار زدودند نقـــــــش مان
بر نسل داغ ـديده ي فردا گريستيم
ای چشم هاي اهــــــل بصيرت! بپا شويد
ننگ است پيش مردم دنـــــيا گريستيم
خدمت تمام ا فغان های عزيز
صمدی |
| جواب | حفيظ ا لا صمدی از کا بل |
| 2006-09-13 20:42:51 |
قطعه شعر از آقای محمد یوسف پناه
افغانستان
برفت افغانستان در نزد داکتر
بگیر نبضم بگوی دردم سراسر
علاج جان بیمارم بکن زود
ز درد گشت استخوانم پوده بنگر
نماند در جان من از گوشت و پوست خون
که سی سالم است بیمارم به بست
بگفت داکتر بگو از حال دل تو
یکایک آنچه در دل داری سرور
بگفتا من جوان بودم شادان
گلاب تازه و باغ صنوب
رهوایم پاک و آسمان صاف و نیلگون
ستاره مرمری و ماه انور
ز آفتابم مپرس که جان بخشید
به تو هر زنده جان از شاه و اخگر
ز پروین مشتری داشتم هزاران
به شامم کهکشان بودی منور
به کوهسارم ز لعل و لاجورد چند
زمرُد کوه نور از لعل و گوهر
ز رستم تا به کوهکن صد سکندر
ز شاهین و ز شیران لا و لشکر
خروشان رودبار جیهون و اتک
به نام از بام دنیا دل به دلبر
بودی صحرا و دشت و کوه و دره
زکبک دری و از آهوی باختر
ز بوستان و گلستان باغ هزاران
به شهر و قریه بود سبزه سراسر
ز گلها رنگ به رنگ لالۀ وحشی
ز میخک نرگس و سوسن معطر
نسیم مشکبیز در صبح صادق
طربناک و شفا بخش بود منظر
ز پائیز دی و سرما و زمستان
به میزان چهار فصلم ساخت معطر
زعرفان و معارف عاشقان چند
ز دانشمند و استادان و کارگر
معادن تیل و گاز و سنگ و منرال
ز سیم و زر طلای سرخ و احمر
هر آنچه خواهی من داشتم در بر
اسیر و دردمند حالا قلندر
ولیک از جنش زاغ و بوم کرگس
زسرخ و سبز سفید از جنس مارگر
به زیر نام دین و علم و فرهنگ
به جانم جای گرفت گشتم مکدر
بگفتم زره زره درد خود را
بگفت دانستم و گپ کن تو کمتر
... ادامه دارد
|
| جواب | خسرو |
| 2006-09-13 09:18:51 |
روزی سلامی ...
روزی کلامی ...
روزی وداعی ...
به من گفت: که از او بنويسم ...
از اويی که تنها صدايی برايم بود.
به من گفتی: که از تو بنويسم ...
از تويی که می گفتی: بی تو هيچم.
به خود گفتم: که از خود بنويسم ...
از خودی که تنها قطره اشکی باقی مانده بودم.
خواستم که از او بنويسم ...
از اويی که ديگر صدايش هم به گوشم نمی رسيد.
خواستم که از تو بنويسم ...
از تويی که ديگر رفته بودی و هيچ برايم نبودی جز هيچ.
خواستم که از خود بنويسم ...
از خودی که ديگر قطره اشکی ريخته بودم و به پايان رسيده بودم.
حفيظ صمدی کابل |
| جواب | حفيظ ا لا صمدی |
| 2006-09-13 09:10:55 |
خدا یا؛
به عوام ما علم و به مومنان ما روشنايي و به روشنفكران ما ايمان و به متعصبين ما فهم و به فهميدگان ما تعصب و به زنان ما شعور و به مردان ما شرف و به پيروان ما آگاهي و به جوانان ما اصالت و به اساتيد ما عقيده و به دانشجويان ما نيز عقيده به نويسندگان ما تعهد و به هنرمندان ما درد و به شاعران ما شعور و به محققان ما هدف و به نوميدان ما اميد و به ضعيفان ما نيرو و به محافظه‌كاران ما گستاخي و به نشستگان ما قيام و به راكدان ما تكان و به مردگان ما حيات و به كوران ما نگاه و به خاموشان ما فرياد و به مسلمانان ما قرآن و به شيعيان ما علي و به فرقه‌هاي ما وحدت و به حسودان ما شفا و به خودبينان ما انصاف و به فحّاشان ما ادب و به مجاهدان ما صبر و به مردم ما خودآگاهي و به همه ملت ما همت تصميم و استعداد فداكاري و شايستگي نجات و عزت ببخش
حفيظ ا لا صمدی از کابل |
| جواب | حفيظ ا لا صمدی |
| 2006-09-12 00:47:40 |
شوخی با شعرا
شنيدم از نيک مردی فقير . . . . . که موشی پريد توی ظرف پنير
اگر داری تو عقل و دانش و هوش . . . . . برو ديپلم بگير فالوده بفروش
تو نیکی می کن و در دجله انداز . . . . . خودم شیرمی دوشم تا روزگار چلانم
هرچه از دوست می رسد نيكوست . . . . . آب شلغم بهتر از آب كدوست
ای كاروان آهسته ران كارام جانم می رود . . . . . آهسته در جيب آغایم دست بوبویم مي رود
ما بدين ره نه پی حشمت جاه آمده ايم . . . . . اَسبمان ستاره نداشت از پی كاه آمده ايم
سعديا مرد نكونام نميرد هرگز . . . . . مرده آنست كه مشتش بزنی شور نخورد
ميازار موری كه دانه كش است . . . . . كه شلوار زیرش بدون کش است
كبوتر با كبوتر باز با باز . . . . . گرفت مادر زنم ناگهان مرا گاز
یکی از بزرگان اهل تمیز . . . . . از ترس زنش رفت زیر میز
بنی آدم اعضای يكديگرند . . . . . سرِ یک قران پول به هم می جنگند
ميازار موری كه دانه كش است . . . . . كه آغایش در آمریکا شمشیر زن است
تو کز محنت دیگران بی غمی . . . . . بخور جای من جان من شلغمی
در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای . . . . .در چهارراهی سبقت نگیر جانا مگر دیوانه ای؟
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند . . . . . سر هفت مرد کچل را مهر شش ماهه زدند
یارب آن دلبر شیرین که سپردی به منش . . . . . از بس که نازدانه بود سپردم به ننه اش !
|
| جواب | ادريس از نيو يارک |
| 2006-09-11 21:09:56 |
ستاره جان سلام !
من علاقمندم , كه اين جر و بحث جالب در مورد اشعار حكيم عمر خيام را براه اندازيم , ولي هراس ازين دارم , نشود , من را به زنديق و تكفير , متهم سازند , البته كه باكي ازين مورد ندارم , اما جاي بحث سازنده را , دلايل پوچ , و بي سرو پا گرفته , و ما را از بحث سالم دور ميسازد .
ابن سيناي بلخي ميگويد :
خرباش , كه اين جماعت از فرط خري
هركو , نه خر است , كافرش ميخوانند
در ادبيات ما خيام , تنها نيست , بودند شعرا و فلاسفه كه , جنبش تجددگرايي , را علمبرداري كرده و به جنگ خرافات بر خواستند , ولي متاسفانه , نسبت سنتي بودن جامعه ما , هر نوع دگر انديشي را , با لحاف دين ميپيچانند , كه خود در ذات خود مارا از واقعيت ها عيني جامعه ما دور ميسازد .
براي آغاز يك گفتمان سالم , بهمين نكته بسنده ميكنم , بينيم تا ديگران چه نظر دارند . |
| جواب | صوفي غلام از ركاخانه |
| 2006-09-10 00:24:44 |
رهجو هراتی:
باد ما را با خود خواهد برد
در شب کوچک من ، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟
در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، همچون انبوه عزاداران
لحظهء باریدن را گوئی منتظرند
لحظه ای
و پس از آن، هیچ.
پشت این پنجره شب دارد می لرزد
و زمین دارد
باز می ماند از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من و تست
ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره ای سوزان، در دستان عاشق من
بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش لبهای عاشق من بسپار
باد ما با خود خواهد برد
باد ما با خود خواهد برد
|
| جواب | من |
| 2006-09-07 23:17:10 |
سلام عزيزان !
مثنوی بازگشت را که خدمت تان ارسال کردم سروده ای از شاعر توانای کشور محمد کاظم کاظمی است. |
| جواب | رهجو هراتی |
| 2006-09-07 18:10:30 |
بازيچه تقدير عنوان یکی سروده های احمد نعیم پوپل هنر مند مشهور کشور مان است تقدیم به دوستداران اواز نعیم پوپل .از سی دی سلام یار
------------
ادم بسيار حقير است
بازيچه تقدير است
پل بينی دو مرگاست
مرگی که نا گذير است
حتی خود تولد اغاز راه مرگ است
حدیث عمر و ادم
حدیث باد وبرگ است
اغاز یک سفر بود ٬ وقتی نفس کشیدیم
با هر نفس هزار بار ٬ بسوی مرگ دویدیم
درین قمار کوتاه٬ نبرده با ختیم
تا خنده را ببینیم ٬ از گر یه اهینه ساختیم
فر صت همین امروز است برای عاشق بودن
فردا می پرسم از هم غریبه یا دشمن
ای اشنای امروز حرف مرا باور کن
فردا غریبه هستیم امروز را با من سر کن
تولد هر قصه یک جاده کوتاه است
اول و اخر مرگ است ماندن میان راه است
اگر چه عاجزانه تسلیم سرنوشتیم
با هم بیا بمیریم شاید یک روز بر گشتیم |
| جواب | ولی از هالند |
| 2006-09-05 10:30:48 |
چون باراول است به این سایت دل انگیز روبرومیشوم میخواهم تحفه داشته باشم
مومنان راتیغ به قران بس است
تربت مارا همین سا مان بس است
جیحون از نهرین |
| جواب | عبدالمتين جيحون |
| 2006-09-04 12:00:06 |
ادريس از نيو يارک:
برادر محترم!
طوریکه میدانید اشعار حکیم عمر خیام رباعیات بوده و در قوانین شعر فارسی رباعی تعداد هجأ و یا وزن هر مصرع دوازده میباشد.
در حالیکه وزن مصرع دوم در نسخهء که شما به دسترس دارید چهارده است. این مصرع باید به شکل ذیل باشد
« وآنکس که گنه نکرد چون زیست بگو؟ »
خدا کند مورد آزردگی خاطر تان نشده باشم. |
| جواب | ارجمند |
| 2006-09-04 00:42:00 |
نا کرده گنه در جهان کيست بگو؟
وآنکس که گنه نکرد و در جهان زيست بگو؟
من بد کنم و تو بد مکافات دهی
پس فرق ميان من و تو چيست بگو؟
|
| جواب | ادريس از نيو يارک |
| 2006-09-03 22:16:53 |
بازگشت
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت
پياده آمده بودم، پياده خواهم رفت
طلسم غربتم امشب شكسته خواهدشد
و سفره‌ای كه تهی بود، بسته خواهدشد
و در حوالی شبهای عيد، همسايه!
صدای گريه نخواهی شنيد، همسايه!
همان غريبه كه قلك نداشت، خواهد رفت
و كودكی كه عروسك نداشت، خواهد رفت
منم تمام افق را به رنج گرديده،
منم كه هر كه مرا ديده، در گذر ديده
منم كه نانی اگر داشتم، از آجر بود
و سفره‌ام ـ كه نبود ـ از گرسنگی پر بود
به هرچه آينه، تصويری از شكست من است
به سنگ سنگ بناها، نشان دست من است
اگر به لطف و اگر قهر، می شناسندم
تمام مردم اين شهر، می شناسندم
من ايستادم، اگر پشت آسمان خم شد
نماز خواندم، اگر دهر ابن ملجم شد
طلسم غربتم امشب شكسته خواهد شد
و سفره‌ام كه تهی بود، بسته خواهد شد
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت
پياده آمده بودم، پياده خواهم رفت
چگونه بازنگردم، كه سنگرم آنجاست
چگونه؟ آه، مزار برادرم آنجاست
چگونه باز نگردم كه مسجد و محراب
و تيغ، منتظر بوسه بر سرم آنجاست
اقامه بود و اذان بود آنچه اينجا بود
قيام بستن و الله اكبرم آنجاست
شكسته بالی ام اينجا شكست طاقت نيست
كرانه‌ای كه در آن خوب می پرم، آنجاست
مگير خرده كه يك پا و يك عصا دارم
مگير خرده، كه آن پای ديگرم آنجاست
شكسته می گذرم امشب از كنار شما
و شرمسارم از الطاف بی شمار شما
من از سكوت شب سردتان خبر دارم
شهيد داده‌ام، از دردتان خبر دارم
تو هم به سان من از يك ستاره سر ديدی
پدر نديدی و خاكستر پدر ديدی
تويی كه كوچهء غربت سپرده‌ای با من
و نعش سوخته بر شانه برده‌ای با من
تو زخم ديدی اگر تازيانه من خوردم
تو سنگ خوردی اگر آب و دانه من خوردم
اگرچه مزرع ما دانه‌های جو هم داشت
و چند بتهء مستوجب درو هم داشت
اگرچه تلخ شد آرامش هميشهء تان
اگرچه كودك من سنگ زد به شيشهء تان
اگرچه متهم جرم مستند بودم
اگرچه لايق سنگينی لحد بودم
دم سفر مپسنديد نااميد مرا
ولو دروغ، عزيزان! بحل كنيد مرا
تمام آنچه ندارم، نهاده خواهم رفت
پياده آمده بودم، پياده خواهم رفت
به اين امام قسم، چيز ديگری نبرم
به‌جز غبار حرم، چيز ديگری نبرم
خدا زياد كند اجر دين و دنياتان
و مستجاب شود باقی دعاهاتان
هميشه قلك فرزندهايتان پر باد
و نان دشمنتان ـ هر كه هست ـ آجر باد
نسخهء نهايی
27/1/1370 ــ مشهد |
| جواب | رهجو هراتی |
| 2006-09-03 01:21:40 |
موضوعاتی را که دوستان نوشتند به ترتیب مرور کردم واقعا مطالب جالبی هستند، با تشکر، میخواهم در مورد سروده های عمر خیام نیشاپوری سوالاتی داشته باشم اگر دوستان اندکی وقت خود را صرف نوشتن برداشت های خودشان از این رباعیات کنند ممنون میشوم.
در رباعیات خیام بیشتر موضع اصلی بر دایره شراب میچرخد، مثلا ...
چندان بخورم شراب کاین بوی شراب
آید ز تراب چون روم زیر تراب
گر بر سر خـاک من رسد مخموری
از بوی شراب من شود مست و خراب
و یا هم در رباعی زیر دو نکته گوشزد شده است...
امروز که نوبت جوانی من است
می نوشم از آن که کامرانی من است
عیبم نکنيد گرچه تلخ است خوش است
تلخ است از آن که زندگانی من است
ایام جوانی و شراب، دیگر اینکه شکوه از تلخی زندگانی، آیا واقعا چنین زنده گی را پشت سر گذاشته باشد، و یا اینکه همه اینها کنایه هایی بیش نیستند و منظور از شراب یا زندگانی تلخ در واقع چیزی دیگری بوده است؟
تا کی ز چراغ مسجد و دود کنشت؟
تا کی ز زيان دوزخ و سود بهشت؟
رو بر سر لوح بين که استاد قضا
اندر ازل آن چه بودنی است ، نوشت
و در رباعیات زیر با نگاه اول به جملات کفر آمیزانه تری بر میخوریم، سوال اینجاست که چه چیز بیشتر باعث میشود که شاعر را به نوشتن چنین اشعاری وا بدارد؟ و آنهم چنین بی باکانه و با صراحت گفته شود؟
تا چند زنم به روی دریا ها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان و کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت
تشکر...
|
| جواب | ستاره |
| 2006-09-02 17:40:09 |
از شاعر فرهیخته رازق فانی
همه جا دکان رنگ است همه رنگ ميفروشند
دل من به شيشه سوزد همه سنگ ميفروشند
به کرشمه يی نگاهش دل ساده لوح ما را
چه به ناز ميربايد چه قشنگ ميفروشد
شرری بگير و آتش به جهان بزن تو ای آه
ز شراره يی که هر شب دل تنگ ميفروشد
به دکان بخت مردم کی نشسته است يارب
گل خنده ميستاند غم جنگ ميفروشد
دل کس به کس نسوزد به محيط ما به حدی
که غزال چوچه اش را به پلنگ ميفروشد
مدتيست کس نديده گهری به قلزم ما
که صدف هر آنچه دارد به نهنگ ميفروشد
ز تنور طبع فانی تو مجو سرود آرام
مطلب گل از دکانی که تفنگ ميفروشد |
| جواب | رحمت الله تایپست |
| 2006-09-02 12:46:49 |
ازاستاد یوسف کهزاد
شعر لاغر
این زندگی ببین که چقدر بی نمک شده
یک ملت یتیم چه تیت و پرک شده
هر در که میزنم به لگت میزند مرا
تقد یر ما چو بازی دنده کلک شده
شت میزند به سینه من عشق او هنوز
دست مرا بگیر که دل بی درک شده
صد ها نقاب تا به رخ تا کشیده ایم
اینیه ها زدیدن ما حک وپک شده
آخر کسی به قصه کس نیست این زمان
هرکس به دورشمع خودش شو پرک شده
فرصت کجاست تا به غم خویش وا رسیم
این سال وماه بر سر ما فر فرک شده
هر لنگ ولاش بر سرما ناز می کند
آن پشه ای که همسر کیک و خسک شده
شعر مرا بدست حوادث دیگر مده
این طفل نازدانه ء من لاغرک شده |
| جواب | نصیب |
| [««] [11] [12] [13] [14] [»»] |
